2019 Yılının ilkyazımı yazarken insanların kendi hayatlarınla barışmalarına ve kurban rolünden vazgeçmelerini birkaç cümle ile düşüncelerimi anlatmaya çalıştım. Tabii ki hayatınız her zaman kolay olmayabilir. İnsan zaman zaman varlığımızı inciten seçimler yapmış olabiliriz veya işler hesapladığımız gibi gitmemiş olabilir. Seçtiklerimiz bizi bırakmış ve kaybettiklerimizde olabilir hatta hayat insanın elinden sahip olduğu sandığı şeyleri alabilir.
Fakat hayatınızı bir dram gibi yaşamayın… Drama ne kadar tutunursanız olduğunuz yerde kalırsınız. Hiçbir şekilde kendiniz için bir adım ilerleme yapamazsınız.
Hayat, dalgalanan bir deniz gibi kendi içimizde olan biteni, bize göstermek istediklerini sahnelemek için elinden geleni yapar. Ve her ne oluyorsa ardından hayatımıza doğan eşsiz bir güneş vardır her zaman… Bilin ki inanç, sabır ve gayret her şeyi çözer.
Yaşam her hali ile devam eder ve olan da olmaya… Dirençli olduklarınız, önyargılı yorumladıklarınız, sınırlayan kararlarınız, inandığınız sınırlı gerçeklikleri bir kenara bırakıp yaratıcı ile, sevgi ile sezgi ile bağlantınızı güçlendirebilirsiniz.
Şifayı da, ilerlemeyi de, sebepleri de kendi içinizde kendinize sevgi ve şefkatle yaklaşarak bulabilirsiniz.
Aradığınız her ne olursa olsun amacınız kendinizi çözmek olmalıdır. Diğer her şey birer bahanedir. Kabul edilmesi kolay olmasa da ortada insanın kendisinden başkası yoktur. Her zaman insanlar kendisine cesaretli davranıp cesur bir ruhsal savaşçı gibi kendisiyle yüzleşmeye başladığı zaman tüm açıklığı ile görebilirler.
Kaçışlar, tutunmalar, bağımlılıklar, isyanlar her ne ise… Bunların hayatınızı yönetmesine bir son verdiğinizde o zaman ruhunuzun daha özgürleştiğini hissedecek ve yaşam sevinciniz artmış olacak. Bu yüzden asırlardır acıdan kaçan dünya, ilkel iç güdülerin, şehvetin, paranın peşinde, sevgiden, huzurdan uzaklaşıp kendini yok etmeye çalışırken, diğer yanda acıyı pusula gibi, şifaya giden bir vesile gören, görünmeyenin görünen her şeyin hâkimi olduğuna erenler, yaşayanın da, yaşatanın da bir olduğunu ve yarasının yegâne şifasını gönülden keşfedenler “Kendini Bil” derler.
Önemli olan, işler yolunda gitmediğinde alınganlık yapıp hayata sırtını dönmek değil, her şeye rağmen kendini onurlandırıp tüm yaşadıklarına razı gelerek, yeni bir güçle hayata akmaktır. Sevgi, şefkat ve anlayış ile…
Sert fırtınalara rağmen nehir akmaya devam eder. Çer çöp kir içinde kalsa da aktıkça temizlenir yeniden berraklaşır değil mi?
Bu berraklığı ulaşmaksa da sanıldığı gibi çok da zor değildir.;
Yüzyıllardan beri insanlar mucizeleri yaşıyor. Bu sadece sihirli bir şeyler demek değil. Televizyonda ve gazetelerde de görüyorsunuz yaşanan mucizeleri. Yaşama şansı yok denen bir insanın hayata geri dönmesi.
Öyle bir hale geldik ki artık istemek bile zor geliyor. Tembelleştikçe inançtan uzaklaşıyoruz. Bir şey istediğimizde “Hadi, şunu istiyorum, hemen olsun, yarın olsun, olamazsa da artık inanmıyorum” şeklinde konuşuyoruz. Ve gerçekten de dileğimiz olmuyor. Bu sefer de isyana geçiyoruz. Ve ne oluyor? İçinde olduğumuzdan çok daha büyük bir negatif enerjiye giriyoruz. Dolayısıyla işlerimiz gittikçe sarpa sarıyor. Ve sonunda içinden çıkamayacağımız hale gelince oturup duaya başlıyoruz. “Allah’ım, ben ne yaptım? Benim suçum neydi? Neden bunları yaşıyorum?”
İnanç tamamen bizim elimizden olan bir güçtür. Güvenmek de aynı şekilde. Hayatınızda mucizelere inanırsanız onları yaşarsınız.
Mucizelerin bir zamanı vardır. Aklınıza gelen her konuda deneyebilirsiniz. Sadece zihniniz ve yüreğiniz tertemiz olsun. İçinizde hiçbir şekilde negatif bir kırıntı kalmasın. Ama bazı isteklerin de zamanı vardır bunu kabul edin. Şu hayatta en önemli hazinelerimiz de biri SABIR VE İNANÇ.
Her işin bir zamanı var. İlahi plan( İlahi zamanlama.) Bu ilahi zaman içinde biz ne öğreneceğimizdir.
Zaman size çok acımasız gelebilir ama dünyada yaşanan her olayın bir zincirleme şeklinde ilerlediğine emin olabilirsiniz.
Mesela aklınızda aşk var hemen olsun istiyorsunuz. Önce şunu düşünün, kötü zamanda gelen bir aşk her zaman hayat kurtarmaz. Önce kendi içinizde mutlu olmalısınız. Yoksa gelen aşkı da tatminsizliğinizle öldürürsünüz. Kendinize bir bakın, hazır mısınız? Önce bunu bir anlayın bakalım. Sonra aşkı isteyin.
Bir dileğiniz olmadıysa, bu anınızı kendinize zehir etmeyin. Bu dünyanın en büyük hatasıdır. Mutlu olmak, mucizeler yaşamak sizin elinizde. Sabır ve İnanç…
Ayrıca da ihtiyaç olduğu için değil gerçekten sevdiğiniz ve paylaşmak istediğiniz için birine hayatınızda yer verin. Kendin menfaatin ve çıkarın için insanlarla ilişkilerinizi sürdürmek kendinize olan sevginizi ve saygınızı azaltır.
Unutmayın siz mucizelere inanın ve kendi mucizelerinizi yaşayın.
Genç bir adam orta halli bir şehirde kendi işini kurmuştu. Şehrin caddelerinden birinde, bir perakende dükkanıydı açtığı. Fakat, kendisi hem dürüst, hem de dost canlısı olduğundan; fazla kâra da tamah etmeyip dükkanındaki malları biraz ucuza sattığından kısa zamanda şehirdeki herkesin uğrak yeri haline gelmişti dükkanı. Zaman içinde dükkanının ünü o kadar yayıldı ki, civar şehirlerden olup yolu bu şehre düşen hemen herkes de ona gelip alışveriş yapmaya başlamıştı.
Gelen giden, “Ne zaman bizim oralarda dükkan açmayı düşünüyorsunuz?” diye sorduğundan, sermayesi çoğaldığında genç adam civar şehirlere de yaymaya başladı işini. Sonra başka şehirler derken, büyük bir marketler zincirinin sahibi haline geldi.
Ancak, bu arada, onca seneler geçmiş, bizim genç perakendeci yavaş yavaş bir ayağının çukurda olduğunu hissettiği senelere gelmişti. Nitekim, bir gün şiddetli bir rahatsızlık geçirip apar topar hastaneye kaldırmışlardı kendisini.
Doktorların müdahalesi işe yaramış gözüküyordu. Ama adam ölümünün iyice yakın olduğunu düşünmeye başlamıştı hastane odasında.
Hastanede kaldığı günlerden birinde, onun yokluğunda işleri götürmeye çalışan her üç oğlunu yanına çağırdı adam. Artık yaşlandığından, Allah’ın ona daha uzun seneler yaşamayı nasip etmesi mümkün olduğu gibi yakın zamanda ölmesinin de pekâlâ mümkün olduğundan başlayarak, aklı başında her yaşlının söylediği birtakım cümleleri sıraladıktan sonra:
“Üçünüz de benim oğlumsunuz” dedi. “İçinizden hangisi şirketimizin başına geçecek, buna karar vermem zor. Ben öldükten sonra da bu yüzden birbirinizle kötü olmanızı hiç istemiyorum. O yüzden, hanginizin işin başında olmayı hak ettiğine karar vermek için sizi sınamaya karar verdim. Üçünüze de on dolar vereceğim. Şimdi gidip yalnızca bu on dolarla öyle bir şey alacaksınız ki, akşam getirdiğinizde şu odamı bir uçtan bir uca dolduracak. Haydi şimdi yola düşün bakalım.”
Çocuklar, babalarının yanından ayrıldılar ve her biri ayrı bir sokaktan yola koyulup alacakları şeyi düşünmeye başladılar.
Akşam geri döndüklerinde babaları:
“Evlatlarım, on dolarla ne yaptınız?” diye sorduğunda, birinci çocuk:
“Arkadaşımın çiftliğine gittim, on dolarımı verdim ve ondan iki balya saman aldım” diye cevap verdi ve odadan dışarı çıkıp aldığı samanları içeri getirdi, çuvalı açtı ve samanları havaya savurmaya başladı. Odanın her tarafı bir anda samanla doldu. Ama az sonra samanların tamamı yere indi ve böylece, bu oğlunun babasının istediği şekilde odayı bir uçtan öbür uca dolduramadığı görülmüş oldu.
Bunun üzerine, adam ikinci çocuğuna yönelip:
“Peki oğlum,” dedi, “sen paranla ne yaptın?”
Çocuk:
“Yorgancıya gittim. Ondan on dolarlık kuştüyü aldım” diye cevap verdi ve çuvalını içeri getirip içindeki bütün tüyleri savurmaya başladı. Birkaç dakikalığına neredeyse bütün oda tüylerle doldu, ama samanlar gibi tüyler de yavaş yavaş yere indiler ve böylece bu çocuğun da odayı dolduramadığı görülmüş oldu.
Sıra, son çocuğa gelmişti. Hasta yatağında hafifçe doğrulan adam:
“Sen evladım”dedi ona, “Sen paranı ne yaptın?”
Çocuk, “Babacığım!” dedi, “On dolarımı cebime koyup, senin yıllar önce açtığın ilk dükkana benzeyen küçük bir dükkana gittim. Dükkanın sahibine parayı verdim ve bozmasını istedim. Sonra, beş dolarını bir hayır kurumunun kumbarasına bıraktım, dört dolarıyla yolda gördüğüm iki muhtaç insana yiyecekleri birşey alıp verdim, kalan bir dolarla da iki şey aldım.”
Bunu der demez, elini cebine atıp bir çakmak ve bir mum çıkardı çocuk. Odanın lambasını kapatıp mumu yakınca, bütün oda mumun yaydığı ışıkla doldu. Saman veya tüy on dolarla odayı doldurmaya yetmemişti, ama bir dolara alınan mum ile çakmak bütün odayı bir uçtan öbür uca ışıkla doldurmuştu.
Bunun üzerine, memnun bir yüz ifadesiyle, “Çok iyi oğlum!” dedi baba. “Benden sonra işlerimin ve ailemin başında sen olacaksın. Çünkü, hayata dair çok önemli bir şeyi, ışığını yaymayı öğrenmişsin.”
ALINTI
Kendinize dışardan şöyle bir bakın. Sadece kendinizi mi aydınlatıyorsunuz, yoksa çevrenizde bulunanların gözleri mi kamaşıyor aydınlığınızdan?
Tabii kaygı ve tasalarla bulanıklaşmış bir lamba da olabilirsiniz. Veya karanlık düşüncelerle iyice kirlenmiş ve kendisini bile aydınlatamayan bir lamba olma ihtimaliniz de var… Ya da sadece kendini düşünen, kat kat süslerin ardında ışığı kararmış biri de olabilirsiniz.
Unutmayın ki, lambanın kendisini süsledikçe ışığı parlaklaşmaz. Işığı olmayan lambaların hepsi karanlıkta aynıdır. Farklı kılan ise, yaydığı ışık.
Sönük ya da parlak, ışık yaydığı sürece fark edilir. Ve lambanın içinden yayılan ışık çok kuvvetliyse, onu hemen görürsünüz ve gözleriniz kamaşır. Işığından başka bir şey göremezsiniz. Etrafı öyle bir aydınlatır ki, cazibesine kapılırsınız. Ve bu lamba son derece süssüz ve sade olabilir ama bilin ki, tertemiz ve şeffaftır. İçindeki ışık bozulmadan, değer kaybetmeden yansır.
Şimdi bir kez daha düşünün, siz nasıl bir lambasınız?
İçinizdeki ışığın dışarı yansımasına engel olan kirlilikleri temizlemeye başlayın. İşe bedeninizle başlayın. Çünkü içinizdeki ışığın dışarı yayılması için bedeninizin sağlıklı ve güçlü olması gerekiyor.
Bedeninizin sağlığı ise, düşünce ve duygularınızla bağlantılı. Düşüncelerinizi kirleten ne varsa, bütün bunları temizleyin. Düşünceleriniz, duygularınızı kirletir. Ve kirli duygular, ışığınızı sönükleştirir.
Duygularınızı kirli düşüncelerden arındırarak bedeninizi güçlendirebilirsiniz. Unutmayın ki, bedeniniz, duygu ve düşünceleriniz yüzünden çok kolay hastalanabilir. Ve hasta bir bedenin ışığı da zayıf olur.
Işık, hayat demektir. Yaşam enerjisi yüksek olanların ışığı da parlak olur. İçinizdeki sevgi enerjisini serbest bıraktığınız zaman yaşam enerjiniz yükselir ve bedeninizin dışına yayılmaya başlar. Hem öylesine kuvvetli bir biçimde yayılır ki, sadece sizi değil çevrenizi de aydınlatır.
Düşünce ve duygularınız, içinde bulunduğunuz koşullar yüzünden iyice kirlendiyse ve siz bu kirlilikten nasıl kurtulacağınızı bilemiyorsanız, üzülmeyin. İçinizdeki sevgiyi uyandırmak için gayret gösterin. Bir kez içinizdeki sevgi enerjisi uyandıktan sonra tüm kirliliklerden bir anda arınırsınız. Özel bir gayret ve yöntem uygulamadan sadece sevin.
Önce kendimiz kayıtsız, şartsız sevmek sonra da ve kendimizin dışında bulunan şeyleri sevmek için gayret gösterin. İnsan başkalarını sevmesi için önce kendisini sevmesi gerekir tabii ki bencil olmadan kendini sevmesi gerekir. Bencil insan karanlığı seçer.
Kendi üzerinizde yapacağınız en değerli çalışma, içinizdeki sevgi enerjisini uyandırmak için yapacağınız çalışmalardır. Dikkatinizi içinize yöneltin ve derinlere gömdüğünüz sevgiyi bulup çıkartın. Bu müthiş enerjiyi keşfettiğiniz andan itibaren içinizdeki ışık da bütün parlaklığı ile yayılmaya başlayacak.
Önemli olan ne yaptığınız ya da ne öğrettiğiniz değildir, önemli olan kim olduğunuz ve sevgi, ışık dolu varlığınız ile başkalarına aktardığınız sevgi ve ışıktır…
Her şeye ve herkese sevgi ile bakın, dokunun, konuşun… Işığınızla yansıyın hayata, siz yaşama ve kişilere nasıl yansırsanız onlar da size öyle döneceklerdir buna inanın… İnanmak için gözünüzle görmeyi beklemeyin. Yüreğinize dönün… Neye inanmanız gerektiğini gözünüz değil yüreğiniz söyler… Çünkü yüreğinizde O’nun ışığı var…
Çince’de ‘meşgul’ kelimesi iki sözcükten oluşur, bunlardan biri ‘kalp’, diğeri ise ‘katil’ anlamına gelir. Dünyadaki en iyi pompa olarak bilinen kalbin çalışma bozukluğu bundan 100 yıl önce de çok ciddi bir tıbbi sorundu. İçinde yaşadığımız 21. Yüzyılda ise ‘meşguliyet’ sözcüğü modern yaşamla birlikte kaçınılmaz olarak her birimizin hayatına girmiş durumdadır. Bu yüzden, her yıl karşılaştığımız yüz binlerce kalp rahatsızlığı ve krizi aslında çok da şaşırtıcı değil. Ancak gerçek kalbimiz bedenimizde değil, bilincimizde yer alır. Ruhsallığa sahip olan insanlar için kalp aslında ruhtur ve ruh da esasında bizim kim olduğumuzdur.
Ruhsal esenliğimiz; içsel huzurumuzun ne kadar kaliteli olduğuyla, istediğimiz her anda sukuneti yaratma becerimizle ve kalbimizden dünyaya sevgiyi yayma gücümüzle ölçülebilir. Ne yazık ki, uzun zaman önce kalplerimizden taşınıp zihnimizi mesken tuttuk. Bitmez tükenmez bir ‘meşguliyet’ girdabına girip endişe, korku, kaygı, hüsran ve farklı seviyelerde öfke içeren düşünceler yaratıyoruz. Bu duygusal ve zihinsel durumlar giderek üst üste gelip toplanıyor ve adeta bir soğanın katmanları gibi üzerimizde bir zırh oluşturup aslolan ruhsal kalbimizin üzerini kapatıyor. Bu olumsuz zihin frekansı, fiziksel kalbimizi ve günlük ilişkilerimizdeki sevgi oksijenini de tüketir. Meşgul zihinler; meşgul ve yorgun bedenler yaratır. Belki de insanların gitgide meditasyon pratiğine olan ilgisinin artması bu yorgunluk ve meşguliyetten kurtulmak içindir. Meditasyon, zihni sakinleştirmek, geçmişe dair acıları dindirmek, anın keyfini çıkarıp bütünüyle o anda olmak, düşünme biçimimizin kalitesini dönüştürmek ve kalbimizi içten dışa iyileştirmek için kullanılan en eski ve en etkili yoldur.
Bugün meditasyon, derin düşünme ya da bilincin içsel olarak disipline edilmesiyle ulaşılan ruhsal aydınlanma ve benzeri olmak üzere birçok farklı biçimde yorumlanabilir. Budizm ve Daoizm gibi bilgelik felsefelerinde; meditasyon, ‘nihai gerçekler’ olarak da isimlendirilen farkına varmanın ve günlük yaşamla bütünleşmenin yolu olarak görülür. Hristiyanlık ve Yahudilik gibi geleneksel dinlerde ise meditasyon, ruhsal gerçekleri anlayıp kişiselleştirmek, dinsel inanç ve öğretilere destek olmak için
dua etmenin ve ibadet etmenin yanında yer alır. Birçok yoga yaklaşımında ise meditasyon, zihinsel bir tutum elde etmek, zihinsel sakinliği ve konsantrasyonu yeniden canlandırmak için farklı bedensel duruşların, nefes egzersizlerinin tamamlayıcısı niteliğindedir. Raja yogada ise meditasyon en yüksek yogayı, yani ruhun kaynağıyla, İlahi olanla birleşmesinden önce yapılan bilinç hazırlığıdır.
Binlerce yıldır meditasyon, doğudaki yaşam biçimlerinin merkeziyken bizler onu yeni yeni keşfetmeye başladık, peki neden? Meditasyonun fiziksel, zihinsel ve ruhsal faydalarına olan ilgimiz; biraz yaşamımızın hızından, biraz hayatımızın yüzeyselliğinden biraz da Doğu felsefesine olan ilgimizden kaynaklanıyor.
Meditasyon farklı kişilerce, farklı şekillerde algılanabilir. Sadelikci bir insana göre meditasyon; ruhsal ve genellikle estetik bir yaşama adanmışlığın temel özelliklerinden biridir. Meditasyon asla pozitif bilimler ve hatta vizyon görme gibi diğer zihinsel ve duygusal tekniklerle karıştırılmamalıdır. Meditasyon deneyimini geliştirmiş birisi içinse meditasyonun amacı bütüncül ve mutlak bir içsel sessizliğe ulaşmak, tüm sahte kimlikler ve koşullandırılmalardan uzaklaşarak, özün fark edildiği ve deneyimlendiği yere, zihinsel boşluğa varmaktır. Ruhsal bir yolcu için ise meditasyon; tanımlamak için sözcüklerin kifayetsiz kalacağı kadar büyük bir mutlulukla Tanrı’yı gizil(sübtil) bir şekilde fark etmektir.
Çok sesli bir dünyada, çok sesli zihinlere sahip olan bizler, zihinsel koşullandırılmalarımızın ve karanlık, acı anılarımızın da etkisiyle yukarıda sözünü ettiğimiz sessizliğe ve İlahi olanla yapacağımız buluşmaya çok da kolay ulaşamayabiliyoruz. Bu yüzden de kendimize, içsel maceramıza başlamak üzere cesaret vermek için, meditasyonun anlamını ve uygulamasını zaman zaman genişletmek, zaman zaman da seyreltmek için izin verebiliriz.
Meditasyonun en basit tanımı muhtemelen şudur: ‘öz farkındalığın geliştirilmesi/işlenmesi’. Medya ile kontrol edilen bir dünyada, bilgi büyük ölçüde insanların birbirlerinden edindikleri bir akış şeklinde yayılıyor. Birçoğumuz da yaşantımızı kendi dışımızdaki birçok şey hakkında bilgi sahibi olmaya adayarak geçiriyoruz. Bu çağda öz farkındalık fikri, insanlara garip gelmese bile kulağa, fazla gösterişçi ve gereksiz gelebilir. Ancak kendi düşünce ve hislerimiz seviyesinde, öz farkındalığımız olmaksızın, yaptığımız şeylerin hangilerinin yanlış olduğunun farkına varamayız. Aslında, beden bilincimizle; düşünce ve hislerimizi yaratanın diğer insanlar değil, kendimiz olduğunun farkına bile varamayız. Sahip olduğumuz hislere başkaları yüzünden sürüklendiğimiz yanılsamasına düştüğümüzde, kendimizi stres dolu yaşamlara mahkûm ederiz çünkü artık dış kaynaklı uyaranlara bağımlı hale gelmişizdir ve bize ‘ödül kazandıran’ o çok ‘mühim’ rolümüzü; Kurban rolünü oynamaya başlamışız demektir.
Ancak unutmamalıyız ki artırmış olduğumuz öz farkındalık ancak işin başlangıcıdır. Öz farkındalık, meditasyonla kazandığımız birçok güzelliğin ilkidir. Bunun dışında başka yedi güzellikten de söz edebiliriz:
1 Rahatlama
“Bedeninizi rahatlatırsanız, zihniniz de rahatlar.” modern miti artık yavaş yavaş tarih oluyor.
Aslında bunun ancak tam tersi mümkündür. Bedenimizin genel sağlığı ve refahı, zihinsel durumumuzu ‘etkilerken’, esas düşünce ve duygularımızın kalitesi fiziksel refahımızı etkiler. Bu da gerçek rahatlamanın bilinçte başladığı anlamına gelir.Televizyonda bir maç ya da film izlemek rahatlamak değildir, sadece bir uyarımdır. Bu tarz aktiviteler zihnimizin keskinliğini körelten ve duygusal istikrarsızlık yaratan zihinsel kaçamaklar olarak da görülebilir. Sessiz ve yavaş bir zihin, öz tarafından yaratılan olumlu düşüncelerle yaratılmış bir zihin; rahat bir zihindir. Rahat bir zihin ise rahat bir beden yaratır. İlk başlayanlar için belirtmek gerekir ki, meditasyon düşünceleri durdurmak demek değildir, daha çok düşüncelerimizin sıralamasını, örüntüsünü görebilmek, varsa bu dizilimdeki hataları düzeltmek ve bilincimizin efendisi oldukça, bu bilinçli halle birlikte kaliteli fikirler üretmek demektir.
2 Derin Düşünme
İnsan bilincinin biricik özelliklerinden biri derinlemesine düşünebilmesidir. Düşünce, his ve yaptığımız eylemler üzerine düşünmek, geçmişten ders çıkarmamızı sağlar, bugünümüzü değiştirir ve istediğimiz geleceği yaratmamızı sağlar. Ancak yaratım, sadece zihnimizle olan ilişkimizi düzelttiğimizde gerçekleşir. Meditasyonda zihin olmadığımızın farkına varırız, zihinlerimiz sadece birer araçtır. Zihnimiz adeta bir ekran gibidir ve bu ekrana dileğimiz düşünceyi, imgeyi, fikri ve kavramı yerleştirebiliriz. İşte bu noktada yaratıcılığımız şekil almaya başlar. İçimizde bir adım geri atabildiğimizde, harekete geçmeden önce yarattığımız düşüncelerin kalitesini değerlendirip gözden geçirebiliriz. Ancak birçoğumuz kendi kendimize ayna tutma işini öğrenmek yerine, zihnimizde olan biten her şeye kendimizi kaptırarak hayatlarımızı sürdürüyoruz. Kendimizi kaptırma işine ‘zihnin kışkırtılması, uyarılması’ da diyebiliriz ve bu uyarım olumsuz duygulara sebebiyet verir. Meditasyon zihnimize yerleştirdiğimiz şeylerle kendimizi özdeşleştirerek, kendimizi onların içinde kaybetmemek için kullanabileceğimiz mükemmel bir yoldur. Ancak o zaman, içsel sakinliği ve sarsılmazlığı koruyabilir, yaratıcılığımızı geliştirebilir ve zihnimizde yarattıklarımızın kalitesini bilinçli bir biçimde kontrol edebiliriz.
3 İçgörü
Nasıl ki yaşamdaki görüntüler yanıltıcıysa, meditasyon sırasında içimizde gördüklerimiz de yanıltıcı olabilir. Çevremizdeki dünyayı gözlemlemek için nasıl ki iki gözümüz varsa, iç dünyamızın inanç, deneyim, hatıra, iz ve eğilimlerini görmemiz için de üçüncü bir gözümüz vardır. Bu göz, aklımızın gözüdür ve içgörümüz(iç kavrayışımız) için tasarlanmıştır. İçgörü, kendimizi ve başkalarını anlamamız için, bilincimizin sahip olduğu hayati bir özelliktir. Örneğin, hayatımızı başka insan ve olayların bizim düşünce ve duygularımızı yönlendirdiği yanılsamasıyla yaşıyor olabiliriz ancak içsel gözümüzü kullanarak bu duygu ve düşüncelerin izini sürersek göreceğiz ki: yaşadığımız her şeyin kökü esasında bizim kendi inanç ve algılarımızdadır. Tek başına bu içgörü bile, her düşüncemiz, duygumuz ve yaptığımızdan sorumlu olduğumuzu ve etrafımızda dönen hayatı nasıl deneyimleyebileceğimiz ve ona nasıl tepki vereceğimizi seçme gücüne sahip olduğumuz anlamına gelir. Kurban bilincinde olan bir kişiye, içgörüye sahip bir zihin yapısı büyük bir özgürlük getirir. Meditasyon, iç gözümüzün odağını keskinleştireceğinden, başka binlerce içgörü de olasıdır ve böylece aydınlanma asla uzakta değildir.
4 Bilgelik
Meditasyon pratiğiyle birlikte, git gide doğru olanı yapmanın bilgisi ve motivasyonu ortaya çıkar. Bilgelik, hareketi(tutum, davranışımızı) ortaya çıkaran birçok hayati aşamayı görme ve bir araya getirme becerisidir. Bilgelik, doğru olanı, doğru biçimde, doğru zamanda fark etmek ve ahenkle, tecrübelerimize dayanarak uygulamaktır. Örneğin, bir insanla duygularımız üzerine konuşmamız gerekiyorsa ve o kişinin bu konuda hassasiyet göstereceğini düşünüyorsak, konuşmamızı daha uygun bir zamana erteleyebiliriz. Diğer taraftan bir başka kişiye, kötü bir alışkanlığını kırması için hareketleriyle yüzleşmesini sağlayacak sorular sormanın daha iyi olacağını hissedip derhal harekete geçebiliriz. Diğer insanların durumlarıyla ilgili içimizdeki o deneyimleri toplayıp farkındalığımızla doğru ve uygun tepkiyi vermek ve yaptığımız davranışın gelecekteki etkilerini görmek için sakin bir zihne, temiz ve duru bir akla ve verdiğimiz kararı uygulayabilecek cesarete ihtiyacımız vardır. Meditasyon sakinleştirir, zihnimizi keskinleştirir ve harekete geçmeden önce sözünü ettiğimiz tüm değişik faktörleri göz önünde bulundurarak harekete geçme becerimizi ortaya çıkarır. Zaman geçtikçe bir de bakmışız ki, meditasyonda lotus pozisyonunda kullandığımız güçleri, verdiğimiz kararları gerçek hayatta da saniyeler içinde kullanabiliyoruz.
5 Güç
Tüm özelliklerimiz, eğilimlerimiz, düşünce, duygu ve harekete geçme eğilimlerimiz karakterimizi oluşturur. Ancak karakter bizim olduğumuz şey değildir. O adeta aynaya baktığımızda gördüğümüz bir yüz gibi, başka bir yüzümüzdür. Karakterimizin yüzü, içsel ve soyuttur. Bu da her birimizin esasında üç tane yüzünün olduğunun göstergesidir; aynadaki yüzümüz(fiziksel yüz), o görünen yüzün ardındaki karakterimizin yüzü ve o karakterin ardındaki Öz’ümüzün yani gerçek Ben’in yüzü.Özümüz bilinçtir. Özümüz gerçekte sadece iyi ve iyiliktir. Öz’ün kalbinde(ki gerçek kalbimiz de o kalptir aslında) iyilik çeşitli ipliklerle dokunmuştur ki bu iplikler de; sevgi, huzur, neşe ve hakikattir. Bu ipliklerden her biri içsel gücümüzün bir formudur. Sevginin gücü, hiç aralıksız olarak her insanın kalbinden yayılır. Ne yazık ki kalbimizden dünyaya yayılan bu sevgi; bağımlılıklar, yanılsama, yanlış inanç ve bozuk algılarla çarpıtılmış, kirlenmiş ve zayıflamıştır. Meditasyonun amacı, bu içsel derin süreci görmek ve anlamaktır. Meditasyonda kalbimizin merkezinde yatan içsel farkındalığımızı yeniden keşfeder ve onu kullanırız. Bu ise bize olumsuz düşünce ve duygularımızın arkasında yatan bozukluk, çarpıklık ve yanılsamaları çözmemiz için gerekli olan gücü verir. Biz, içimizdeki bu enkazı yavaş yavaş kaldırırken, ortaya saflığın gücü ve koşulsuz sevgi bir kez daha ortaya çıkar. İşte bu, öz farkındalığın en derin seviyelerini gerektiren gerçek ruhsal çalışmadır. Bu süreç tezatlarla doludur ve adına ‘sabır’ denilen sevginin ilk safhalarından birini gerektirir. Meditasyonun içsel yolculuğa giden sebatkar pratiği, özellikle meditasyonu hiç deneyimlememiş bazı kişilerce rahatına düşkünlükle suçlanabilir ancak meditasyon pratiğini yapan herhangi bir kişi, meditasyon yaparken kendisine fayda sağladıktan sonra çevresine; ailesine, arkadaşlarına, iş arkadaşlarına ve yakın çevresindeki herkese fayda sağlar. Ruhun gerçek yüzü ortaya çıktıkça, bizi keyfimize, rahatımıza düşkünlükle suçlayan kişiler, bizde meydana gelen değişikliği, olumluluğu, sevgi dolu enerjiyi er geç fark edeceklerdir. Tüm bunlar gösteriyor ki, meditasyon sakinleştirdiği kadar güçlendirir de.
6 Dönüşüm
Dönüşüm, kendi formumuzu değiştirdiğimiz, formumuzun ötesine geçtiğimiz eylemdir. Burada sözünü ettiğimiz fiziksel bedenimizi değiştirmek değil, bilincimizin şeklini değiştirmemizdir. Bu form/şekil, fiziksel gözlerimizle görülen bir şekil değil, bilinç düzeyimizle yaratılan bir form/şekildir. En derin seviyede, bilinçli özümüzü; kimlik ve öz imajımıza göre şekillendiririz. Bize bugüne kadar her zaman fiziksel olan şeklimizle kendimizi özdeşleştirmemiz öğretilmiştir ve birçoğumuz da kendimizi olumsuz taraflarımızla görmeyi öğrenmişizdir. Tüm kişisel mutsuzluklarımızın, kendi
içimizde yaşadığımız problemlerin kökeninde işte bu anlayış yatar. Tüm bu süreci görmek ve idrak etmek ise meditasyonla ve derin düşünce yoluyla mümkün olacaktır. Ancak daha da önemlisi, öz kimliğimizi/imgemizi düzeltmek ya da dönüştürmek için kendi gerçek şeklimizi, ruhsal şeklimizi anlamamız gerekir. İşte bu kendini yaptığı işe adamış bir meditasyoncunun en derin amacıdır; özü gerçekten olduğu şekliyle deneyimlemek, gerçekte olduğum ‘ben’ in farkına varmak. Milliyet, meslek, toplumsal cinsiyet ve inanç sistemleri gibi her türlü öğrenilmiş kimliklerin altında, kendimizi eleştirdiğimiz tüm olumsuz iç seslerin, kurban bilincinin altında, kimi zaman kendisine ‘ruh’ da denilen ‘esas öz’ vardır. Bize ait bir yerlerde ruh da vardır demektense, ‘Ben ruhum’ demek çok daha doğru olacaktır. Ruh bilinçtir, tindir ya da asıl Öz’dür. Meditasyon deneyiminde, meditasyoncu tüm o yanlış kimlikleri görür ve o kimliklerden kurtulur, özün parlayan, ışık saçan bir ışık, huzurlu ve sevgi dolu yapısını idrak eder. Kendisine dair yapılan tüm sınırlamaların ötesine geçer ve aslı halini yeniden keşfeder. Ruhun formu öyledir ki, o; ne kesilebilir, ne yanabilir, ne boğulabilir ne de yok edilebilir, çünkü ruh, fiziksel değildir. Bu deneyimle beden bilincinin, ruh bilincine dönüşümü son bulur.
7 İlahi Kaynak
Meditasyoncu, saf ve ruhsal niyetlerle meditasyon pratiği yaptığında, kendi aydınlanma seviyesini arttırır ve hepimizin ortak olarak sahip olduğu İlahi Kaynak’ın ışık ve sevgisini direkt olarak alabileceği bir durum yaratır. Adına kimi zaman yoga da denilen bu birleşme, Ruh’un Yüce Ruh’la buluşmasıdır ve bu buluşma hem bir hazırlık hem de bir davet niteliğindedir. Birçok insan meditasyonda ustalaşmak için bir koca ömrün bile yetmeyeceğini düşünür. Halbuki meditasyon, Tanrı’nın enerjisinin birebir hissedildiği inanılmaz derecede kişisel ve ruhsal yakınlığın olduğu bir ilişkidir. Bu görünmeyen ve çok kırılgan olan iletişim sırasında, incecik bir bağ vardır, bu bağ eski olumsuz düşünceler silsilesiyle ve dünyevi bağımlılıklarla (kimi zaman zihnimizin bile farkında olmadığı) kolayca kopar. Bu bağlantı yoluyla saf, sessiz titreşimleri alabiliriz. Bu yüzden günlük meditasyon yapmak; bilincimizin saflığını yenilemek için büyük bir önem taşır böylece her gün İlahi olanla sahip olduğumuz kişisel ilişkimizi yenileriz.
Yukarıda sözünü ettiğimiz sebepler, meditasyon yapmanın; hayatımızı olumlu anlamda değiştirip, dönüştüreceği temel sebeplerdendir. İster iç huzurunu deneyimlediğimiz zamanları arayalım, ister daha derin ve uzun süren bir hoşnutluğun özlemini çekelim, ister sevginin gerçek anlamını merak ediyor olalım, ister daha aydınlanmış bir yaşamın var olabileceğini hissediyor olalım, meditasyon bu isteklerin hepsine yanıt verecektir.
Meditasyonu Deneyimlemek
Kendinize her sabah ya da akşam 10-15 dk. zaman dilimi ayırın.
Sessiz bir mekân bulup rahatlayın. Kısık ışık ve yumuşak bir müzik, size uygun ortamı yaratmanızda yardımcı olacaktır.
Rahat bir şekilde, yere ya da bir sandalyeye oturun veya uzanın.
Gözlerinizi açık tutun ve önünüzde seçtiğiniz herhangi bir noktaya odaklanın.
Yavaşça tüm görüntü ve seslerden dikkatinizi uzaklaştırın.
Kendi düşüncelerinizin gözlemcisi haline gelin.
Düşünmeyi bırakmaya çalışmayın, sadece gözlemci haline gelin. Aklınıza gelen düşüncelere kapılıp onlarla sürüklenmeyin, o düşünceleri yargılamayın, sadece onları izleyin.
Zamanla tüm bu düşüncelerin yavaşladığına şahit olacak ve kendinizi daha huzurlu hissetmeye başlayacaksınız.
Kendiniz için bir düşünce yaratın, bu düşünce kendinizle ilgili olsun, örneğin: Ben huzurlu bir varlığım.
Bu düşünceye tutunun ve düşüncenin zihninizin ekranında sakince iz bırakmasına izin verin.
Kendinizi; zihninizde huzur dolu, sessiz ve dingin olarak canlandırın.
Bu düşüncenin farkındalığıyla oturabildiğiniz kadar oturun.
Bu sırada zihninize girip dikkatinizi dağıtmaya çalışacak düşünce ya da anılar olabilir, onlarla kavga etmeyin, mücadeleye de girmeyin.
Sadece bu düşüncelerin geçip gitmesine izin verin. Ve yaratmış olduğunuz ‘Ben huzurlu bir varlığım’ düşüncesine geri dönün.
Bu düşünce üzerinden yarattığınız başka olumlu duygu ve düşünceleri de tanıyın, onları takdir edin
ve onlara teşekkür edin.
Birkaç dakikalığına bu duyguların içinde sabit kalın.
Meditasyonunuzu gözlerinizi bir dakika kapatıp, içinizde tam bir sessizlik yaratarak sonlandırın.
İç huzurunuzun gücüyle gördüğünüz tüm görüntülere artık dokunabilirsiniz.
Mike George
Ben ilk meditasyon deneyimlerime 2001 yılında Brahma Kumarisin seminerlerine giderek başlamıştım. Fakat düzenli olarak her gün yapmadım. Sadece ara ara aklıma geldikçe yapıyordum. 2013 yılında Melek Koçluğu eğitiminden sonra her gün düzenli olarak en az
1 saat haftanın 2 günü 3 saat hatta 5-6 saat yaptığımda oldu.(Doğal Taşlarla birlikte) Çok çok faydasını gördüm ve görüyorum da . Düzenli olarak yapıldığı takdirde insan önce kendisine sonra da çevresine (dünyaya) faydalı olduğunu görüyor. Yukarıda yazılan yazıda, meditasyon yaptığınızda neler yaşadığınız hakkındaki durumlar hemen gerçekleşmiyor. Azimle, sabırla ve disiplin ile bu çalışmayı sürdürmek gerekiyor.
Yaşadığımız süreçte hiçbir karşılaşma tesadüf değildir. hiçbir hissediş, düşünüş, bakış, algılayış, seziş de öyle. Hatta bunların tersi de tesadüf değil. Alışveriş yaptığımız market, yemek yediğimiz lokanta, su içtiğimiz çeşme, yürüdüğümüz kaldırım ve orada yanlarından birer yabancı olarak geçip gittiğimiz insanlar. Tesadüf gibi görünen karşılaşmalar, yolu sorduğumuz herhangi biri, hafifçe çarptığımız insan.
Bize gülümseyen küçük bir çocuk önümüzden aniden uçuveren kuş… Gün boyu yaşadığımız en basit olay bile herhangi bir zihinsel, fiziksel, ruhsal ya da duygusal bir olayın tetikleyicisi olur. Küçük ya da büyük hiç fark etmez…
Bazen hiç aklımıza gelmeyen ve hesapta olmayan durumların içine çekiliveririz. Hayal bile etmediğimiz olayları yaşarken buluruz kendimizi. Bir martı çığlığı, bir satıcı bağırışı, alır götürür bizi yıllarca ya da yollarca uzaklara… Hem öğretmen hem de öğrenciyizdir her ilişkinin içinde. Doğduğumuz aile, gittiğimiz okullar, sıra arkadaşımız, iş yerimizde çalıştığımız insanlar, komşularımız, sevgilimiz , eşimiz, çocuğumuz bunu gibi birçok örnek vs.
Farkındalığımız yükseldikçe, durumları ve ilişkileri yaşarken, kendimizi ve yaşanılanları gözlemlemeye başlarız. Ve eğer yaşadıklarımıza yüksek idrakle bakabilmeyi başarırsak, o ilişki ya da durumu ne için yaşadığımızı kavrarız. Düğmelerimize en fazla basan insanlar, en iyi öğretmenlerimizdir. O ilişkide kurban olmadığımızı anlar, ilişkinin bize neyi öğretmeye çalıştığını kavrarsak, dersimizi alır ve yolumuza devam ederiz. Eğer bunu yapamazsak, o ilişkide ya da durum içinde tutsak olur, ya daha ağır durumlar yaşar ya da daha travmatik durumları (o dersi alıncaya, eksik yönümüzü tamamlayıncaya, kendimizi düzeltinceye kadar) tekrar tekrar yaşamaya devam ederiz.
Bazen bazı insanların hayatına yalnızca katalizör olarak gireriz. Onların hayatlarında değiştirmesi gereken durumun düğmesine basar ve sessizce çekiliriz. Ve yüksek farkındalık içinde kalırsak, yaşanılan durumdan etkilenmeden, arkamıza bakmadan yolumuza devam ederiz.
Özet olarak, aslında kızdığımız ve bizi üzen insanlara bakın bizde en büyük değişime neden olur genellikle. Ve her karşılaşma kutsaldır. Kızdığımız insanlara ya da bize kötülük yapan insanlara bakalım bizim içimizdeki hangi karanlığı (duygu ve düşünce) gösteriyor ya da hangi korkularımızı tetikliyor. Farkındalığımızla içimizde bulup şifalandırıp ve dersimizi alıp yolumuza ışıkla devam ederiz. Ya da içimizdeki o karanlığı ve korkularımızı yaşadığımız süreçte devam edersek her defasında bizi üzen ve sürekli kızdığımız insanlarla karşılarız.
Yaşadığımız her durum, tanıştığımız her insan öğretmenimizdir. Ne kadar kısa sürede öğrenirsek öğrenmemiz gerekenleri, karmamızı çözüp, iç huzuruna, mutluluğa, ideal ilişkimize ve ruhsal bütünlüğe ulaşırız…
Hatalarımı seviyorum, ruhumu eğitip geliştirmeme katkıda bulundukları için.
Beni eleştiren, kalbimi kıranlara, önyargılı davrananlara, hayal kırıkları yaşatanlara teşekkür ediyorum; özüme dönüp kendimi keşfedip yenilenmeme yardımcı oldukları, yeteneklerimi ortaya çıkamama, olan gücüme güç katmama, kendime olan sevgime ve kendime olan saygıma daha da güçlü bir şekilde sahip çıkmam gerektiğini fark etmemi sağladıkları için teşekkür ediyorum
Sezgilerime her zaman güvenip, cesaretle atacağım adımlarla doğru yolda ilerliyorum.
Yüce Rabbim, sana teşekkür ediyorum, sağlıklı bir bedenle beni dünyaya gönderip nimetlerinle mükafatlandırdığın için.
Bir bilgeye sormuşlar:
“Dünyada en çok kimi seversiniz? “Terzimi severim.” diye cevap vermiş.Soruyu soranlar şaşırmışlar.”
Bilge, bu soruya şöyle cevap vermiş: “Evet dostlarım, ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde, benim ölçümü yeniden alır. Ama diğer insanlar öyle mi. Bir kez benim hakkımda karar verirler; ölünceye kadar da beni hep aynı kalıpla ve aynı gözle görürler.
Ya olaylara bakış açımız..
Hayata baktığımız pencere, bakış açımız değil midir, olaylarla baş etme şeklimizi belirleyen.
Başarısız insanlar gerçekten sorunlara takılıp kalırken başarılı olanlar çözüm üretmeye çalışıyorlar…
Kimileri kara kapkara bir pencereden bakmayı tercih ederken kimsi pembe penceresinden her şeye rağmen gülümseyerek her duruma bir çözüm bulabilmeyi tercih ediyor!
Hayatta her şer bir neden ve amaç için vardır! Ve siz kabul edip dersinizi çıkarmadıkça aynı şeyleri farklı insan ve senaryolarda yaşamaya devam eder durursunuz!
Eğer geriye dönüp de noktaları birleştirirseniz yaşadığınız her bir şeyin tekamülünüz için size nasıl bir deneyim kazandırdığını hayretle göreceksiniz.
Kelimelerin, sözlerin ve davranışlarınızın enerjisine dikkat edin başkasına söylediğiniz negatif sevgi olmayan kelimeler, sözler söylediğinizde ve olumsuz davranışlarda bulunduğunuz zaman aslında sizin bilinçaltınızda ve bilinç üstünüzde olan duyguları ve düşünceleri yansıtıyorsunuz. Sürekli enerjinizi hep güzele değiştirin…
O halde neyi büyütmek ve onu yaşamak istiyorsanız ona prim vermeye devam edin… Ama bunu yaparken asla şikayet etmeyin neden aynı şeyleri yaşıyorum diye.. Siz besliyorsunuz o duygu ve düşünceyi…Sürekli şikayet enerjisinde olan bir insan nasıl güzellikleri fark edebilir. Etrafına nasıl ışık ve olumlu enerji verebilir. Kızgınlık içinde konuşan bir insan aynı şekilde nasıl ışık verebilir.
Böyle söylediğimde kızanlarda oluyor biliyorum “ne yani polyanna gibi mi yaşayalım, gerçekleri görmeyelim mi” diye…
Benim size anlatmaya çalıştığım neye odaklanırsanız onu büyütüyorsunuz.. Hal böyleyken seçim sizin oluyor dolayısıyla
İnsan penceresinde hayata baktığı zaman ne görmek isterse onu görüyor.
Pencereler vardır, hayata bakar.
Hayattan ne anlıyorsa insan, o kadar geniş, o kadar ferah, o kadar huzur vericidir; penceresinden evine sızan. Hayatı bir hapishane gibi görüyorsa, ayak seslerinden, ayakkabı görüntülerinden ve araba lastiklerinden başka bir şey görmez, ruhunun penceresi olan gözlerini açtığında.
Pencereler vardır, insanın kendisine bakar.
Ne kadar derinse duruşu, ne kadar özgürse ruhu, ne kadar güzel görebiliyorsa; o kadar geniş, o kadar uçsuz bucaksız, o kadar güzeldir manzarası. Yüzeyselse, ancak karşı apartmandaki insanı görüp durur, penceresini her açtığında.
Pencereler vardır, açılmaz; sadece seyredersiniz. Koklayamazsınız, işitemezsiniz, elinizi uzatıp dokunuyor gibi hissedemezsiniz.
BİR İNSAN KENDİNİ DEĞİŞTİRMEYİ İSTEMEDİKÇE ASLA YARDIM EDEMİYORSUNUZ!
Pencerenizden baktığınız zaman her zaman güzellikleri görmenizi dilerim.
Bana, menteşeleri yağlanmadığı için zor açılan büyük ve ağır bir kapı gösterildi. Ondan sonra menteşelere birkaç damla yağ damlatıldığını ve böylece kapının tek bir parmağın dokunuşuyla rahatça açılabilecek hale geldiğini izledim. Şu sözleri duydum; Sevgiyi bir yağ gibi devamlı kullan, çünkü her şeyi kolaylaştıran sevgidir. Sevgi daima bir yol bulunur. Yüreğini aç ve sevginin özgürce akmasına izin ver.
Dolap ağzına kadar dolup taştığında kapılar açılır ve içindekiler dışarı gürültüyle dökülür; hiçbir şey buna engel olmaz. Bent kapakları açıldığında, su muazzam bir güçle önüne ne gelirse gelirse kendine katarak ileri doğru akar. Aynı şekilde içinde taşıdığın ruhsal gücün bir kez farkına varıp, onu ortaya çıkarttığında, artık hiçbir güç onun akmasını engelleyemez. O, akarken bütün olumsuzluk ve uyumsuzluğu bir kenara iter, yerine barış, sevgi, uyum ve anlayışı koyar. Sevgidir tüm dünyada galip gelecek olan; sevgidir tüm insanlığı birleştirecek olan. O yüzden, kendi içinden gelen muazzam sevgiyi ne kadar çabuk serbest bırakırsan ve akmasına izin verirsen, dünya barışı, uyum ve tüm insanlığın birliğine o kadar çabuk tanık olursun. Yüreğinde sevgiyi taşıdığında diğer insanların en iyi yanlarını ortaya çıkartırsın, çünkü sevgi ancak en iyiyi görür ve böylece en iyiyi ortaya koyar. Korkma; yüreğini aç, içinde hiçbir şeyi saklama ve her şeyin özgürce akmasına izin ver.
İş adamının işleri bozulmuştu. Ne yaptıysa olmuyordu. Bir zamanlar çok başarılı bir insan olmasına rağmen şimdi büyük olan sadece borçlarıydı. Bir taraftan kredi verenler onu sıkıştırırken, diğer taraftan da bir sürü insan ödeme bekliyordu. Çok bunalmıştı ve hiçbir çıkış yolu bulamıyordu. Nefes almak için parka gitti. Bir banka oturdu, başını ellerinin arasına aldı ve bu durumdan nasıl kurtulacağını düşünmeye başladı.
Tam bu sırada birden, önünde yaşlı bir adam durdu. ‘Çok üzgün görünüyorsun. Seni rahatsız eden bir şey olduğu belli… Benimle Paylaşmak ister misin?’ diye sordu yaşlı adam. İş adamının yakınmalarını dinledikten sonra da, ‘Sana yardım edebilirim’ dedi. Çek defterini çıkardı. İş adamının adını sordu ve ona bir çek yazdı. Çeki ona verirken de şöyle dedi: ‘Bu para senin. Bir yıl sonra seninle burada buluştuğumuzda bana olan borcunu ödersin. Hadi al’ dedi. Ve yaşlı adam geldiği gibi hızla gözden kayboldu.
İş adamı elindeki çeke baktı. Çekte 500 bin dolar yazıyordu ve imza ise John Rockefeller’ e aitti, yani o gün için dünyanın en zengin adamına. ‘Tüm borçlarımı hemen ödeyebilirim’ diye düşündü. John Rockefeller’ e ait bu çekle her şeyi çözebilirdi. Ama çeki bozdurmaktan vazgeçti. Bu değerli çeki kasasına koydu. Onun kasasında olduğunu bilmenin güveniyle yepyeni bir iyimserlikle işine tekrar dört elle sarıldı. Büyük küçük demeden tüm işleri değerlendirmeye başladı. Ödeme planlarını yeniden yapılandırdı. İyi yapılan işler yeni işleri doğurdu. Birkaç ay sonra tekrar işlerini yoluna koyabilmişti.
Takip eden aylarda ise borçlarından tümüyle kurtulup hatta para kazanmaya başlamıştı. Tüm bir yıl boyunca çalıştı durdu. Tam bir yıl sonra, elinde bozulmamış çek ile parka gitti. Kararlaştırılmış saatin gelmesini bekledi. Tam zamanında yaşlı adamın hızla ona doğru geldiğini gördü. Tam ona çekini geri verip başarı öyküsünü paylaşacakken bir hemşire koşarak geldi ve adamı yakaladı. Hemşire ‘Onu bulduğuma çok sevindim, umarım sizi rahatsız etmemiştir’ dedi. ‘Çünkü bu bey sürekli olarak huzur evinden kaçıp, bu parka geliyor. Herkese kendisinin John Rockfeller olduğunu söylüyor’ diye ekledi. Hemşire adamın koluna girip onunla birlikte uzaklaştı.İş adamı şaşkın bir şekilde öylece durdu kaldı. Sanki donmuştu. Tüm yıl boyunca arkasında yarım milyon dolar olduğuna inanarak işler almış, yapmış ve satmıştı.
(Alıntı)
Birden, hayatının akışının değiştiren şeyin para olmadığını fark etti. Hayatını değiştirenin yeniden kendinde bulduğu kendine güven ve inançtı. Yalnız bir insan dünyada ne yapabilir? İnsan kendine güvendiği ve mümkün olduğuna inandığı her şeyi yapabilir. Evren sınır koymaz; biz inançlarımızla sınırlarız kendimizi. Bir insan kendini arıyorsa kaybettiği yere bakmalıdır. Başarının sırrı, kasamızda duran değil, kendi kalbimizde ve kafamızda olanlardır. Başka yerde aramaya gerek yok.
İnsanlar, hayatları boyunca her zaman güzel şeyler ile karşılaşmazlar. Bazen çok zor zamanlar insanın yakasına yapışabilir ve bu durum da insanın kendini güçsüz hissetmesine sebep olabilir. Hatta insan bazen kendisini o kadar kötü hisseder ki bir daha hiçbir şeyin istediği gibi olmayacağına inanmaya başlar. Örneğin; işinizi kaybetmiş ve maddi sıkıntılar içine girmiş olabilirsiniz. Umudunuzu yitirmeyip, yolunuza devam ederseniz; belki de o kaybettiğiniz işten daha kazançlısını bulacak ve daha mutlu olacaksınız.
Umut insanı hayata bağlar. Umudun olmadığı yerde; girişimcilik, cesaret, başarı yoktur. Çaresizlik, bıkkınlık ve yılgınlık vardır. Çünkü yeni bir şeyler denemekten korkar insan ve böylelikle “başaramayacağım” korkusu oluşur. Umut; insanların en zor zamanlarında, onlara ışık tutan bir dost gibidir.
Umut, yaşadığımız hayatın kenarından merkezine doğru zevk içinde yürümektir. Umutsuzluk, yaşadığın hayatın içinden kenara doğru kaçmaktır.
Bir insanın bunu anlayıp, umut içinde doğru bir hayat yaşayabilmesi için; hiç olmazsa ömründe bir kerecik, güneşin doğup batışını seyretmiş olması gerekir ki güneş ona, önünde yaşayacağı koca bir hayatın umut dolu dersini versin. Çünkü güneş; umuttur, hayattır. Onun için, güneşin doğuşunu beklemek umuttur. Doğması mutluluktur. O, her akşam batar. Her sabah yeniden doğar. Bundan dolayı güneşin doğuşu ile başlayan her yeni gün bir umuttur.
Yaşadığımız hayat içinde her şey içimizde saklıdır. Zamanı gelince içimizde saklı olan olumlu-olumsuz her şey, hayatın akışı içerisinde ortaya çıkar ve yaşanır. Doğru olanı seçip yaşamamız; insanın akıl, bilgi ve idrakine bağlı olduğundan, her şey kalbin elde ettiği alışkanlıklarla yaşanır. Her zaman doğru olan seçilip yaşanmaz.
Pişman olmak yerine, umutlu olduğun süreçte; hayat sana güzel sürprizleri, beklemediğin zamanda getirir. O yüzden, hayatımızda hiç bir zaman umutsuzluğa yer vermemeliyiz. “Gün doğmadan neler doğar” söylemini asla unutmamalıyız.
Bu da tıpkı her akşam batan güneşin, her sabah yeniden doğmasının bize umut olması gibi bir şeydir. Hayat yaşarken öğrenmemizi, öğrendikçe akıllanmamızı, akıllandıkça farkındalığımızı geliştirip sevgimizi artırmamızı, artan sevgimizle de aşklarımızı büyütüp daha insancıl bir hayat yaşamamızı sağlar.
Sabah gözlerimizi açabildiğimiz an, aslında yaşamın devam ettiğini ve hala bir şansımızın olduğunu bilmeliyiz. Elimizden geldiği kadar üretmeli, başkalarına yardımcı olmalı ve hayata değer katmalıyız.
