Anılar, anılar, anılar… Zaman hızla akıp geçerken tekrar sandığın başına geçip elime anahtarımı aldım ve kapağı açtım. Bu sefer sandıktan mutluluk anısı çıktı.  Tabii ki sandıktan; iyisiyle, kötüsüyle, acısıyla, mutluluğuyla, sevinciyle tüm anılar öylece bana bakıyorlardı. Zamanı gelince hepsini tek tek sizlerle paylaşıyor olacağım.

Bir önceki anımı sizlerle paylaşırken ilk yarı tatilinin yaklaştığından bahsetmiştim. Ve o tarih geldi. Milyonlarca öğrencimiz, sevinçle yarıyıl tatiline başlamış oldular.

Yıllar önce, yine böyle bir yarıyıl tatilinin başladığı bir gündü. Kardeşimle ben o kadar sevinçliydim ki, karnemizde iyi notlar ve bizi bekleyen on beş günlük güzel bir tatil… On beş günlük tatilde, derslere ara verip müzeler başta olmak üzere birçok yeri bol bol gezmek gibi bir planımız vardı.

Karne aldığımız o günün akşamıydı. Kardeşimle birlikte dersler konusunda velimiz olan amcama gittik. Amcam yeni işten gelmişti. Bizi gören amcam, tabii ki karnemizi görmeden bize sarıldı ve size kocaman “Aferin,” dedi. Kardeşimle birlikte önce şaşırdık; amcam devam etti: “Zaten sizin iyi not getireceğinizi biliyordum,” dedi.

Abim de karnesini getirmişti. Kendisi ortaokul okuduğu için dersleri bizden farklıydı. Abi de başarı belgesi almıştı. Abimin başarı belgesi amcamın çok hoşuna gitmişti. Amcam bize ödül olarak para vermiş ve şunları söylemişti: “Bu iyi notların mükâfatı, okul da size zaten on beş gün tatil veriyor. Eee ne yapacaksınız bakalım tatilde!” diye sordu.

Kardeşimle birlikte cevap verdik:

“Müzeleri dolaşacağız.”

Amcam bunun üzerine devam etti:

“Tabii, çok iyi olur; ama bu ara kitap okumayı da ihmal etmeyin. Ödevlerinizi de eksiksiz yapın,” dedi.

Abim ise, on beş günlük tatilini babamın yanında her gün işe giderek geçirecekti.

İki kardeş, on beş gün hiç bitmeyecekmiş gibi düşünerek mutlu olmuştuk.

Sınıf öğretmenimiz yarıyıl tatilinde İstanbul’daki tüm müzeleri gezdireceğini önceden bize söylemişti. Babam ve annemden izin almadan öğretmenime geziye katılacağıma dair ismimi yazdırmıştım. Öğretmenim, “Ailene sordun mu?” dedi. Ben ise, “Hayır, sormadım; ama ben gelmek istiyorum. Hem ailem zaten izin verir,” dedim.

Tüm ruhumla o geziye gitmek istiyordum. Ve kendi kararımı aileme danışmadan vermiştim. Daha önce yedi yaşındayken kendi başıma iğne olma kararımı da kendim vermiştim. Galiba çocukluktan beri böyle bir insandım. Hayatım boyunca kimsenin etkisi altında kalmadan kalbimin sesi ile kararlarımı verdim. Daha sonra ki yazacağım anılarımda aldığım birçok kararı detaylı olarak sizlerle paylaşacağım. Şimdi konumuza kaldığımız yerden devam edelim.

“Okul tarafından düzenlenen müze gezisine gitmek istiyorsam kimseye sormadan gitmeliydim,” diye düşünürken bizi okuldan almaya gelen anneme, “Anne, öğretmenimiz yarıyıl tatilinde bizi İstanbul’daki müzelere götürüp gezdirecekmiş. Okul bu geziyi düzenliyor. Adımı yazacaktım ama öğretmenimiz, “Velinizden izin aldınız mı?” diye sordu. Annem durdu, biraz düşündü ve bana bakarak, “Babana soralım,” diye karşılık verdi.

Anneme, “Tabii,” diyerek sessizce karşılık verdim. Ama o an kendimi çok kötü hissettim. Mutlu değildim.

Akşam olmuştu. Kardeşimle birlikte babamın ne cevap vereceğini sabırsızlıkla bekliyorduk. Babam: “Gidin, izin veriyorum,” dedi. Ve devam etti: “Ben de sizi hafta sonu gezmeye götüreceğim.”

Kardeşimle birlikte çok sevinmiştik. Babam geziye gitmemiz için izin vermişti. Onun bu sözleri üzerine şunları sordum:

“Baba bizi gezmeye nasıl götüreceksin? Pazar günü hariç hep çalışıyorsun,” dedim.

Babam çalışmayı çok sevdiği için her zaman vaktini çalışmaya arıyordu. Eve işini taşıyordu. Bazen evden çalışmak zorunda kalıyordu. İki amcam da babamla ortak olmalarına rağmen onun kadar çalışmıyorlardı.

O gün gelmişti. Okulun kiraladığı büyük otobüslerle yola çıktık. Otobüsün içinde eğlenerek yolculuk yapıyorduk. Tabii ki ses gürültüsü fazla olduğu için öğretmenler hemen müdahale etmişlerdi.

Yolculuk sonrası nihayet müzeleri dolaşmaya başladık. Öğretmenimiz gezdirdiği yerleri bize anlatıyor ve “Bu bilgileri sınavda soracağım,” diyordu. Öğretmenlerimizin anlattıklarını çok dikkatli bir şekilde dinliyordum. Fakat kardeşim hiç oralı değildi.

Akşam eve döndüğümüzde keyifle aileme gezdiğimiz yerleri anlatıyordum. Ne yaptığımızı, nereleri gezdiğimizi tane tane anlatıyordum. Yarıyıl tatili o kadar güzel geçmişti ki; yeni yerler görmüş ve yeni bilgiler edinmiştim.

Kültür gezilerini aileler çocuklarına aşılamalıdır. Çünkü insan yaşadığı ülkenin tarihi bilmelidir. Çocukken edinilen bilgiler ileriki yaşlardan unutulmuyor. Ve bilinçaltına yerleşiyor. İnsanın kendini geliştirmesinde en önemli faktöründen biri de, gezdiği yerleri araştırmak ve o yer hakkında bilgi edinmesidir. Bazı aileler maddi zorluklar nedeniyle çocuklarını bu tarz gezilere gönderemiyor. Bazıları ise gereksiz buldukları için böyle tarihi yerlere çocuklarını göndermiyorlar. Hâlbuki o yaşlarda bu geziler, o kadar önemli ki… Aynı zamanda bu geziler, çocukları sosyalleşiyor, paylaşmayı ve birlikte olmayı öğretiyordu. Bir çocuğun sürekli evde oturduğunu düşünün o çocuk büyüdüğü zaman asosyal ve iletişim konusunda çok zayıf oluyor. Kendini yetersiz ve dışlanmış hissediyor. Bununla birlikte özgüveni de gelişmiyor. Aynı şekilde kitap okumak da böyledir. Erken yaşlarda kitap okumak alışkanlık haline geliyor.

Yazımızın sonuna gelmişken dikkatinizi şu önemli bilgilere çekmek istiyorum: Çocuklarınızın aldığı kararlar eğer doğru ise, aile olarak onları destekleyin. Eğer uygun değilse sevgi ile bunun neden uygun olmadığını anlatınız. Hemen kestirip atmak, “Olmaz,” cevabı vermek ve sert bir şekilde onlara karşı çıkmak gelecekte çocuğunuzun içine kapanık biri olmasına neden olur. Ve yıllar sonra çocuklar yetişkin olunca “Oraya gitmek istedim, beni göndermediler,”  ya da “Okumak istedim ama ailem beni göndermedi,” diye aileyi suçlamaya başlarlar. Suçlanan bir aile değil, sağlıklı bireyler yetiştiren aileler olalım.

Gönderi Yazarı Hakkında

Nurgül AYABAKAN

Yazarın tüm gönderi