Zaman zaman hepimizin aklından sevgiye dair sorular geçmektedir. Sevgi nedir? Sevgisiz yaşam mümkün mü? Sevgi bağımlılık mı? Sevgi verilir mi alınır mı? Sevgide net bir ayrım var mıdır?…

Sevmek sevilmek her insanın yaradılışında, doğasında var olan en güzel hissiyattır. Elbette çok çeşitli sevgiler vardır. Aileye duyulan, arkadaşlara duyulan, evlada, eşe, sevgiliye, doğaya, eşyaya, işe duyulan şeklinde art arda bir sürü sevgi çeşidi sayılabilir. Benim özellikle değinmek istediğim mevzu ise Sevgide Yaşanan Bağımlılık.

Grigory Petrov’un der ki; “Her çeşit bağımlılık, ruhsal kölelik getirir”. Buradan yola çıkarak sevgideki bağımlılığın aslında bizi öz benliğimizden nasıl kopardığına bakacağız. 

Sevgi bağımlılığında kişi ihtiyaçlarını karşılamak, acıdan korunmak, güçlü olmak, sorunlarını çözebilmek için başkalarına güvenir kendine değil. Bu durumda pasif tarafta yer almayı seçer ve aktif tarafa karşısındaki kişiyi koyar.  Kendiyle ilgilenilsin, sorunları çözülsün, kontrol edilsin, hayatına yön verilsin, mutlu edilsin ister. Tüm bunları o değil, karşındaki yapsın ister.

Düşünün bir birlikteliğiniz var, ancak gün gelip bir şeyler ters gidiyor ve bitiyor. Çoğu insan bitişin ardından zaman kaybetmeksizin yeni bir birliktelik arayışına başlıyor. Nedir kişileri bu ani harekete sürükleyen? Bağımlılık olabilir mi? Bir bağımlılıktan bir diğerine geçmek için amansız bir acelecilik niye?

İşte bu hikâyenin içindeki kişi teklik duygusunu asla yaşamak istememektedir.  Her daim birisi onun için etrafta olsun, sesine karşılık hep bir ses alabilsin, giydiklerine, yediklerine içtiklerine yorumlar yapılsın, telefonun bir ucunda hep o birisi olsun… Aslında tekliği yaşamaktan korkan kişi farkında değildir nasıl bir bağımlılık kıskacına kapıldığının. Bu duyguya sahip kişi gerçekte kendi öz benliğinden uzaklaşmış, başkalaşmış hatta beraberlik yaşadığı o kişiye dönüşüvermiştir. Eğer bu kişi doyumlu bir ruh haline sahip olabilseydi ilişki boyunca gerçek bir birey olabilir ve gidişin ardından teklik duygusunu hazmedip ilişkideki olan biteni doğru değerlendirebilirdi.

Üzülmek mi? Elbette gidenin ardından üzüleceğiz. Emek var ortada, yaşanmışlıklar var. Mevzu bu değil ki. Taştan değil yürekler. Mevzu bitişlerin ardından yenilenmeden yeni yanlışlara yol alacak kadar kör, sağır, dilsiz olmak.  Acı yaşanacak, hatta sonuna kadar yaşanacak. Yanacaksın kül olacaksın ve yeniden bir başlangıç için ayağa kalkacaksın. Ayakta kalabilmek için, kendini gerçekleştirme noktasına yaklaşmış kişilerden olunmalıdır. Her durumda hayattan tek başına mutlulukları bulup çıkartabilmek asıl olandır.  Tek başına izlenen bir film de, yenilen yemek de, içilen kahve de zevk vermeli insana. Yalnızlığın da tadı çıkarılmalı, dost ellerin, yakınınızdaki sıcak nefeslerin tadının çıkarıldığı gibi.

Gözler kapanınca yollar görünmez olur, ışık mı var karanlık mı bilinmez. Açın gözlerinizi ama en çok da kendinize bakmak için açın. Yüzleşin kendinizle, inanın kendinize ve sevin kendinizi. Bilin ki ruhlarımız korkuyla, kaybetme korkusuyla kaplıysa eğer bağımlılık kaçınılmaz bir süreçtir.  Her insan var olmanın mutlak gücünü kendi varlığından almalıdır. Şayet bunu kavrayıp hayata bu pencereden bakarsak sevginin bağımlılıktan öte yaşamlarımıza enerji katan en güzel duygu olduğunun keyfine varabilir.

Önce kendimizi sevelim ki, en güzel sevgiyi kendimiz, öz benliğimiz için yaşalım ve yaşatalım ki sevdiklerimizin gözlerinde kendi sevgimizi bulalım…Hiçbir sevgi çeşidi bize kölelik hissiyatına sürüklememeli, kendimize asla bu kötülüğü yapmamalıyız. Güzel sevelim, güzel sevilelim. Gün gelir tek başımıza kalırız, gün gelir sevdiklerimizle oluruz. Unutmayacağımız tek şey sadece bir omuzsa aradığımız en yakınımızda kendi omzumuz var.

Söylenecek çok söz değinilecek çokça nüans var. Bu yazımla bu konuya dair gelecekteki paylaşımlarım için kapıyı araladım. Anlatacaklarım için vakit yakındır…

Gönderi Yazarı Hakkında

Nurgül AYABAKAN

Yazarın tüm gönderi