Evet – Hayır birbiriyle sırt sırta duran iki düşman kelime. Biri varsa diğer yok, biri yoksa diğer var gibi. İkisi iki heceden oluşuyor ve ağızlarımızdan bir çırpıda çıkıveriyor. Bu günkü yazımı “Hayır” kelimesi üzerine kurguladım bakalım neler çıkacak karşımıza.

Kimilerinin diline pelesenk olmuştur, kolaycacık her zaman Hayır derler, kimileri ise bu kelimeyi neredeyse lügatlarından çıkartmışlardır, çok zorda kalmadıkça kullanmamaktadırlar. Aslında bu kelimeyi kullanmalı mıyız, kullanmamalı mıyız ya da nerede, ne zaman, ne sıklıkta kullanmalıyız, bu kelimeyi hiç kullanmadığımızda kendimize zarar verdiğimiz olur mu, yerli yersiz kullandığımızda da neleri kaybederiz? İşte bu detayların üzerinden küçük dokunuşlarla geçeceğiz.

Dünya dillerinin tamamında en zor, en güçlü, en keskin, en olumsuz ve en büyük etki yaratan kelimenin ‘hayır’ olduğunu söylemek yanlış olmaz. Bunun içindir ki özel ilişkilerimizde, arkadaşlıklarımızda, iş hayatımızda bu kelimeyi kullanmaktan olabildiğince kaçınırız. Oysa bu kelimeyi kullanmamız gereken öyle çok sebep, öyle çok durum var ki.

Peki, neden “hayır” diyemiyoruz? Bu soruya cevapları şöyle sıralayabiliriz; “kaba olmamak, karşımızdakini kırmak istememek, bencil olarak algılanmaktan korkmak, ilişkimizi bozmaktan, kaybetmekten, o bağımlılığımızı yitirmekten korkmak, herkesi memnun etme ihtiyacı hissetmek, çatışmalardan kaçınmak, uyumlu biri olmayı istemek…”

Tamam, ilk değerlendirmede bunlarda hiçbir yanlış yok gibi. Ancak eğer bir sınır koyamıyorsak ve ‘hayır’ demek istediğimiz halde diyemiyorsak, eğer başkaları için hayat dengemiz bozuluyor, stres yaşıyorsak ve en çok da “hayır” diyemediğimiz için kendimize kızıyorsak önceliklerimizi gözden geçirmemizin zamanı gelmiş diyebiliriz.  Hayatımızın her hangi bir noktasında, iş ya da özel hayatlarımızda gerektiği zaman “hayır” diyememek ve zamanla bu “hayır”ların sayısının artması; kişinin kendisine olan saygısının azalmasına, yaşama ve insanlara karşı ciddi öfkeler biriktirmelerine, gerginliklerin üst düzeye tırmanmasına neden olabilir ve bu gerginlikler uygun olmayan zamanlarda ve aşırı dozlarda tepkilere neden olur. Kimimiz etrafımızdakileri kırmamak için kimimiz ise belki farkında bile olmadan bize sunulan birçok öneriye ‘Evet’ diyoruz. Bu ofiste bize verilen ekstra bir proje ya da aynı hafta sonu davet edildiğimiz üç ayrı doğum günü partisi olabilir. Tüm bunların sonucunda, kendimizi belki de çok istemediğimiz bir şeyi yaparken bulabiliyor ve daha da önemlisi asıl yapmak istediklerimizden vazgeçebiliyoruz.

Benim de negatif enerji yayan insanlara karşı dahi onları kırmamak adına “hayır” diyemediğim, onları hayatımdan çıkartamadığım zamanlarım oldu. Maalesef ki onların varlığı hayatıma ağır yükler getirdi, bu yüklerse beni bir kafesin içine itti ve özgürlükten uzak kaldım.

Yıllar önce bir dostum yaşadıklarını paylaşmıştı benimle. Şöyle anlatmıştı: “Bir arkadaşım var ve her seyahatimde mutlaka benimle birlikte oluyor, ruhunun negatifliğini de her zamanki gibi beraberinde getiriyor. Seyahatler tatsız tuzsuz geçiyor, negatifliğini bana da geçiriyor mutsuz oluyorum. Ama o kırılmasın, gücenmesin diye seyahatlere onunla gitmek istemediğimi söyleyemiyorum, ona “hayır” diyemiyorum. Bir gün bütün cesaretimi topladım ve ona artık seyahatlere beraber gitmek istemediğimi söyledim, ona “hayır” dedim. Bunu duyar duymaz sadece seyahatlerimden değil, hayatımdan da çıktı. ”İşte böyle bazen “hayır” kelimesinin etkileri çok da farklı olabiliyor.

Nasıl “Hayır” diyeceğiz? ‘Hayır’ diyebilmeyi öğrenmek aslında düşündüğünüz kadar zor değil, burada hatırlamamız gereken önemli bir nokta var: İletişimin her alanında olduğu gibi bu konuda da ‘hayır’  sözcüğünü nasıl kullandığımız önemli; yani söyleme şeklimiz, üslubumuz fark yaratabiliyor. Kırmadan yakıp yıkmadan en makul şekilde hayır diyebilmeliyiz. Bunu öyle bir söylemeliyiz ki, “hayır” kelimesini duyan kişi bu söze hak vermeli.

“Hayır” yerine “Evet” dediğimizde hayatımızdaki hangi öncelikleri ötelemek veya onlardan vazgeçmek zorunda kalıyoruz. Bu bazen ailemiz, bazen daha önemli bir proje, başkalarına verdiğimiz sözler, bazen de kendimize ayırmamız gereken bir vakit olabilir. Her zaman kendimize sormamız gereken soru “şu anda en önemli olan ne?” sorusu olmalıdır. Kendi yaşantınızın dümenini elinizde tutabilmek için “hayır” diyebilmek gerekiyor.  Kendine güvenebilmek için “hayır” diyebilmek ve “hayır” diyebilmek için de kendine güvenmek gerekiyor. “Hayır” diyebilmenin özgülüğünüzün yolunu açacağını unutmayın.  Bu paylaşımımla farkındalığınızın artmasını, kendiniz için en iyi olanı nasıl yapmanız gerektiğini unutmamanızı diliyorum.

Hayat insanların birbirlerine sunacağı, kimi zaman ansızın, kimi zaman sebepsiz, kimi zamansa belirli bir güne atfen verilen hediyelerle renklenir, keyiflenir… Hediye alanın mutlu olması kadar hediye verende onun mutluluğu ile mutlu olur çünkü o kişinin mutluğunu paylaşmak. Köşe başındaki çiçekçiye, simitçiye, apartmanınızın görevlisine, sokaklarımızı temizleyen emekçilere, market çalışanlarına, kuaförünüzde çalışanlara küçük hediyeler vermek ne güzel olur… 

Büyük maddi değerli hediyeler değil, evde yaptığınız bir kek, kurabiye, aldığımız bir çikolata, tatlı, bir çorap, eldiven… Hediyeyi alan kişinin mutluluğunu görmek en büyük servettir. Onun yüzündeki gülümseme, kalbindeki mutluluk bilin ki evine gittiğinde hane halkında geçecektir. İşte domino etkisi. Hayat paylaştıkça güzel, sevgi paylaştıkça özel…

  İnsanları sınıflandırma konusuna iki açıdan yaklaşılması gerektiğini düşünüyorum. Birincisi bilişsel açıdan sınıflandırma. Bu sınıflandırma kişileri hep belirli özelliklerine göre sınıflandırırız. İyi, kötü, yardımsever, anlayışlı, nazik, dışa dönük, içe dönük, ya da kaba, öfkeli, kinci, bencil, kibirli şeklinde davranışlarına göre belirli kararlar veririz. Bu kararlarımız bilişsel açıdan bizlere kolaylık sağlar çünkü her seferinde karşımızdaki kişiyi yeniden değerlendirmeye almamız bizi içinden çıkılmaz bir hale sokar ve zihnimiz yorulur.

Şimdi diğer açıdan sınıflandırmaya bakalım. Bu sınıflandırma şeklide insanları maddesel olarak, varlıklarına, statülerine göredir. Nedir bizi ‘sınıflaştıran’ ya da ‘kategorize eden’?

Sosyal sınıf ayrımcılığı, işte başa bela olan, insanları karanlığa sürükleyen bir konu. Hepimiz yaşantılarımızda, çevremizde çok defa karşılaşmışızdır bu durumlarla. Birkaç hafta önce sizinle paylaştığım bir yazımda insanları dilleri, dinleri, ırkları, varlık durumları gözetmeden eşit olarak görmek gerektiğini onları bu şekilde sınıflandırmanın yanlış ve acımasız bir davranış olduğundan bahsetmiştim. Demiştim ki çoğumuz  “ben böyle bir ayrım yapmam herkes eşittir” der ancak iş sosyal hayatlarda uygulamaya geldiğinde iş değişmektedir. Şimdi konuyu bu noktadan alalım ve örneklerle, durumlarla hatta toplumsal yaklaşımlarla değerlendirelim. Tıpkı matematikte ki sayıların çözümlenmesi gibi bizde konuyu çözümleyelim.

Toplumsal sınıflar, çeşitli biçimlerde tanımlanmışlardır. Üst sınıf; toplumdaki ekonomik kaynakların büyük bir kısmının sahibi olanlardır. Orta sınıf; nitelikli işçi ve serbest meslek sahipleri. Alt sınıf ise; ücretli sanayi işçileri, köylüleri kapsar. Aslında bir nevi insanların kültür seviyesi, ten rengi ve ekonomik durumları sosyal sınıflandırmayı doğurmuş ve beslemiştir. İnsanlıkta bu kategorize konusunu ister bilinçaltı diyebilirsiniz ister bilinç üstü, bir şekilde kendilerini “sen – ben kavgaları”, “ben senden üstünüm düşünceleri”, “benim gücüm var çünkü paraya sahip olan beni yaklaşımlarıyla” dolu bir dünyaya köle olmaya itmiştir. Bu keşmekeş kavga, en ilkel kabilelerden tutun kendini en gelişmiş ülke ya da medeniyet olarak gören, sözde gelişmiş birçok toplumda maalesef kök salıp büyümektedir. Bizim toplumuzda da doğuda ayrı batıda ayrı sürer gider bu karanlık dolu insanları sınıflandırma mevzusu.

Yeri gelmişken aklıma gelen bir örneği paylaşayım hemen. Çok zaman önce bir tanıdığım sosyal medyaya bir ünlü fotoğrafını koymuş, altına da sanki yıllanmış bir dostluğu ve paylaşımı varmışçasına bir sürü methiye dolu sözler sıralamıştı. Bir başkası da bu fotoğrafı ve yazılanları yorum yapmış, sanki o ünlü o kişinin de can dostuymuş gibi; “ben onu çok seviyorum ne olur benim için sarıl ona, öp onu” şeklide yazmıştı. Peki, şimdi soralım. Paylaşılan o fotoğraf ünlü birine ait değilse, paylaşan kişinin evinde ki yardımcısına ait olsaydı yine aynı sözler yazılır mıydı? Başka bir soru daha geliyor. Ünlü fotoğrafı paylaşan o kişi yardımcısınınkini paylaşır mıydı? Ünlülere duyulan sevgi hayranlık tamam kabul edilebilir bir şeydir. Ancak haddinden fazla bir ilgi alaka hiç de makul değildir, hele ki örnekte olduğu gibiyse durum. Çünkü resmi paylaşan sadece bakın ben kimlerle aynı ortamda demek için yapmıştır bunu, yorumlayanda paylaşanla aynı mantıktadır. O kişiyi tanıdığım için söylüyorum bunu. Sadece boş bir statü çılgınlığına kapılmış kişiler… Gariptir ki bu statü ve sınıflandırmaya meraklı insanlar içten içe bilirler; aslında ne denli öz güvensiz yitik insanlar olduklarını.

Dikkat edin.! Taksiye bindiğinizde o taksiyi kullanan kişi bir makine mühendisi ya da kendi fabrikası olup şimdi o takside çalışmak zorunda olabilir. Aynı şekilde markette istemiş olduğunuz siparişi getiren kişi atanamamış bir kimya öğretmeni olabilir. (Bunlar gerçekten yaşanmış olaylar) 

Bütünü parçadan ayıran, insanı yozlaştıran yeğane tabudur sınıflandırmalar. Unutulamamalıdır ki, her bir insan bu evrenin en özel yaratılmış parçasıdır ve her bir parça bütünü oluşturur. Rahat bırakın birbirinizi, çıkarıp atın, tüm etiketleri, sınıfları kaldırın, herkes sadece insan olduklarını hatırlayarak bakın. Kendinizi de karşınızdakileri de özgür bırakın… Yüreklerinizi temizleyin… Siz sınıflandıran mısınız yoksa sınıflandırılan mı? Buna gerçek cevabı verin.

Eminim vatanımız toprakları üzerinde yaşayan herkes o büyük üstadın söylediklerinin bir şekilde duymuş, yüzlerinde kimi zaman muzip gülüşler, kimi zaman düşündürücü ifadeler bıraktıklarına şahit olmuştur. Evet, ondan Nasrettin Hoca’ dan bahsediyorum. Onun muhteşem hikayelerinden birini örnek alarak bu yazımı sizlerle paylaşıyorum. Bu hikaye eminim gibi sizlerde de hem gülümsemeye sebep olmuş, hem de düşünceler alemine kısa da olsa bir yolculuğa çıkmanızı sağlamıştır.

Akşehir’in beyleri Hoca’yı yemeğe davet etmişler. Hoca nereden bilsin; davete, günlük kıyafetiyle katılmış. Katılmış ama ne hoş geldin, ne sefa getirdin diyen var. Herkes, allı pullu kıyafetlilere el peçe duruyormuş. Hoca, bir koşu evine giderek, sandıktaki işlemeli kürkünü giyip yemeğe geri dönmüş. Az evvel hoş geldin bile demeyenler, önünde yerlere kadar eğilmişler. Hoca’yı, yere göğe sığdıramayıp başköşeye oturtmuşlar. Kuzunun en hasını önüne koymuşlar. Herkes Hoca’nın yemeğe başlamasını bekliyormuş. Hoca, bir taraftan kürkünün kolunu sofrada sallamaya, bir taraftan da “Ye kürküm ye, ye kürküm ye!” demeye başlamış.

– İlahi Hoca, demişler, kürkün yemek yediğini kim görmüş?

Hoca taşı gediğine koymakta gecikmemiş;

-Kürksüz adamdan sayılmadık… İtibari o gördü, yemeği de o yesin.

Kim şahit olmamıştır Hoca’nın olayıyla benzerlik gösteren durumlara? Hikaye her ne kadar gülümsetiyorsa da aslında inceden dokunuyor yüreklere. Maalesef para, şana şöhrete verilen amansız değerler birçok insanın ruhunu, hayatının heba olmasına sebebiyet vermiştir. Nice değerli insanlar sırf cebi boş diye hor görülmüş, dışlanmış, insan yerine dahi konulmamıştır. Sonunda da kişinin değeri anlaşılamadan yitip gitmiştir hayattan. Bu durum sadece bizim toplumumuzda görülen bir durum değildir elbette. Yüzyıllardan beri hatta insanlık tarihinin başından biri her daim gücün karşılığı para olmuş ve bunun içinde aslında insanlığa hiçbir faydası olmayan, bencil, ego tutkunu insanlar başköşelerde ağırlanmıştır.

Nedir insanlığı paranın gücüne hayran bırakıp da gerçek insanı unutturan şey? Para, çoğumuzun hayatında, satın alma gücü sağlamanın ötesinde bir anlama sahip.  Parayı değerli kılan satın alma gücü kadar temsil ettiği sembolik anlamlardır. İşte hatalarda bu sembolik anlamları hayatlarımızın merkezine oturtmakla başlıyor. Bunu o metaya (paraya meta demekte sakınca görmüyorum, çünkü dilimizde, gündelik yaşamda, sanatta, ekonomide birçok farklı ifadenin yerine kullanılmıştır, bende para yerine kullanıyorum, oldukça da uygun oldu.), sahip olanda yapıyor, o metaya sahip olanın etrafındakilerde yapıyor. Aslında kişiye değil metaya değer veriliyor. Ancak yazı ki insanlar bu gerçekliği görmüyorlar. Üzgünüm ama gözlerinizi açmanız gerekiyor her şey paradan ibaret; yani ona verilen değerden. Şayet sizinle gönülden bir bağ kurmamış kişi, herhangi biri sizi kapılarda karşılıyorsa ve size bir ikram, bir ağırlama, kocaman bir gülümseme sunuyorsa size düşünmenizde fayda var derim. Konu siz misiniz yoksa banka hesabınız mı? Bir tanıdık anlatmıştı kendine dair benzer bir şeyi, o da sanıyordu ki asıl olan kendisi. Oysa…

Kimileri doğup büyüdükleri evde görüyor maddi güçle her şeye erişilebileceğini (sanki gerçek buymuş gibi). Her istediği alınıyor, gezmek, almak, yemek, içmek çok kolay onun için. Para hep satın almış istenileni. Tabi çocukluk bu, her şey çok kolay olur. Ancak yetişkinlik günleri geliyor ve o kişinin çocuk dünyası bir yerlerde durduğundan ansızın çıkıveriyor ortaya. Zannediyor ki para var, her şey tamam, alırım, yaparım, güç benim. Ama gerçek bu değil ki?

Çünkü insanın parayla satın alabileceği şeylerin sayısı da sınırlıdır. Parası olan insan çok pahalı bir ev satın alabilir ama evin içindeki insani ilişkileri, o evi yuva yapacak sevgiyi, bir evi güzelleştirecek zevki satın alamaz. İnsan çok lüks bir tatil satın alabilir ama hiç unutamayacağı güzellikte anılar satın alamaz.

Aristo’nun dediği gibi inşaat malzemeleri güzel bir evin nasıl yapılacağını söylemeyeceği gibi, para da insanın nasıl daha iyi bir hayat yaşayacağını söyleyemez. Daha rahat için para elbette önemlidir ama “güzel bir bakış açısı” ve sahip olduklarımızın kıymetini bilmek para kadar hatta paradan daha değerlidir.  

Çocuklarımıza en çok da bunları öğretmeliyiz, kürkler eskir, yitip gider, yetersiz kalır, sona ulaşır. Ama sevgi öylemi, merhamet, dostluk, paylaşmak öyle mi? Onlar bitmez, yitip gitmez. Her durum ve koşulda sahip olduğumuz en büyük değer insanlığımızdır, gerçek olan, asıl olan ve esas aydınlığı taşıyan şey biziz…

Sevgiyi Bağımlılıktan Uzak Tut adını verdiğim yazımı sonlandırırken, bağımlılık konusunda dair söyleyecek çok söz var ve yeni anlatımlarım için vakit yakındır demiştim. O vakit geldi, bağımlılığa yeniden dönüyoruz. Bağımlılığı farklı açılardan ele alacağız, bakalım bu sefer ne hikayeler çıkacak karşımıza. Sizleri benim baktığım pencereden konuya bakmaya davet ediyorum.

Çoğu zaman sorun olarak görmediğimiz, zihnimizde meşrulaştırdığımız her türlü bağımlılık bizi kendisine bir şekilde aşık ederek kendisini vazgeçilmez kılmaktadır. Bu durumlar da maalesef onları hayatlarımızda çok büyük yerlere koyup onlardan oluşturduğumuz sahte gölgeliklerde yaşayabiliyoruz.

Bilim genelde bağımlılıkları duygusal ve fiziksel bağımlılıklar olarak ikiye ayırır. Fakat bütün bağımlılıkların esasında bir duygu kontrolü-idaresi vardır.

Dolayısıyla her bağımlılık önce psikolojiktir. Bağımlılıkların fizyolojik altyapısı bir süre sonra oluşmaya başlar. Fizyoloji bağımlılıklarda kişi kendisini rahatlatmak ve ona ağır gelebilen duygu yükünden uzaklaşmak için çeşitli maddeleri kullanmayı tercih edebilmektedir. Duygusal bağımlılıklardaysa kişi kendini değerli hissetmek, çevresinden sevgi görebilmek ve onay alabilmek için bitmez bir arayış içindedir. Bu durumda da kişi çevresindekilerin kendisiyle ilgili duygusal ilişkisini yönetmeye ve onları sürekli kontrol etmeye odaklayabilir. Bağımlılıklar insan hayatında küçük küçük, yavaş yavaş girmeye başlar. Önce kaçıştır, sonra sığınmadır, sonrasında parçan olmaya başlar. Öyle ki kişinin tüm hayatı, bağımlılıklarına odaklanır. Fiziksel ya da duygusal hiç fark etmez, ikisi birbirinin şekil değiştirmiş halleridir ve ikisi de bir şekilde kişiye zarar verir.

Başka bir ifadeyle konuyu irdelersek şu sonuca varmak kaçınılmaz oluyor; bağımlılıklar birçok davranış bozukluğunda ki gibi bir duygusal açığın-açlığın yerinin doldurulma çabasıdır. Bu duygu çeşitli kritik zihin oyunlarıyla değişimlere uğrayarak kişinin hayatına sinsice yerleşir ve içten içe onu kemirmeye, yok etmeye, bir başkasına dönüşmeye iter. Gerek fizyolojik gerekse duygusal bağımlılıkların kişinin çocukluk dönemleriyle ilintili olduğu söylemek yanlış olmayacaktır. Çünkü zihnin kritik oyunları çocukta henüz oluşmadığından aşamalı şekillenmenin en mümkün olduğu dönemdir. Örneğin oldukça başarılı bir kişi eleştirilme kaygısı üzerinden beğenilme ve onaylanma ihtiyacı geliştirmiş olabilir. Kişi, sevgiyi hak etmek için başarılı olmak zorunda hissedebilir kendisini. Belki de bu hissiyatı daha çocuk yaşlardayken o kalabalık ailesinde fark edilmek için, bende varım  diyebilmek için verdiği mücadele sonucunda oluştu. Yıllar boyunca da çeşitli etkilerle değişimlere uğradı ve beğenilmeye, onaylanmaya, başarılı olmaya karşı bağımlılık duygusunu oluşturdu. Sadece bu örneğimiz adına söylemiyorum, çoğunlukla bağımlılıklara baktığımızda buna köle olan kişi durumun şuurunda dahi değildir. Çünkü sorunun temelinde şu yatıyor: farkında olmadan, birilerine, bir şeylere veya bazı duygulara ve düşüncelere bağımlı olunabiliyor. Kişi negatiflerini, eksikliklerini korkularını, endişelerini veya kuşkularını geçiştirmek için bağımlılıklarını kullanıyor. Gerçek olanı yüzleşmek istemiyor. İstememenin ötesinde onları göremiyor bile. Maalesef gözlerinde ki bu perde ile yaşamaya devam etmek isteyen birçok insan tanıyorum.

Derler ya her zaman bilinçaltında neler yatıyor, her şey orada gizli. Evet, orada neler olduğunu, neyin nereye hangi olay sonunda hangi sebepten ötürü gizlendiğini kolay kolay bilemezsiniz. Ama bir pusulamız olmalı bilincimiz gün yüzüne çıkartacak, bizi zaaflarımızdan, negatiflerimizden, korkularımızdan arındıracak. Hadi bırakalım bir tarafa arınmayı, en azında farkında olmamızı sağlayacak. Çünkü fark etmeye uyanışın başlangıcıdır. Kendini izlemek farkında olmaktır. Duygularımız elimizde oturalım ve kendimizi izleyelim, anlamaya çalışalım. Bağımlılıklarımızı fark edip onlardan arındıkça özgürleşeceğiz.

Okuduğum ve hakikatten bağımlılığı en ince yerinden yakalamış bir hikayeyi de sizlerle paylaşarak Bağımlılıkları Bırakın Gitsin diyorum.

Bir gün adamın biri zamanının Sufi üstatlarından birini ziyarete gelmiş ve ona şu soruyu sormuş:

“Bağımlılıklarımdan nasıl kurtulabilirim?”

Üstat ona cevap vermek yerine ayağa kalmış ve yakınında bulunan bir sütuna kollarını dolayarak bağırmaya başlamış:

“Beni bu sütundan kurtarın!!! …

Adam şaşkınlıkla bakarak, Üstadın deli olduğunu düşünmüş ve ona şöyle demiş:

Neden böyle yapıyorsun? Ben senin akıllı birisi olduğunu düşünerek ruhsal bir soru sormaya geldim. Ama görüyorum ki sen delinin tekisin, Sütunu Sen Tutuyorsun, Sütun Seni Tutmuyor! Bırak Gitsin !”

Eylül ayında paylaşımda bulunduğum Her Şey İçimizde Saklı adını verdiğim yazıma devam niteliğinde ki, bu yeni yazımda yeniden bolluk ve bereket konusuna farklı notalardan yaklaşacağım. Bu yeni notaların ahengiyle düşüncelerimi kelimelendireceğim.

Bolluk ve bereket hem maddiyat hem de manevi zenginlik demektir. Ben konunun manevi tarafına değinip onu yine yaşanmışlıklarla örneklendirip, anlatacağım.

Başlangıcımız anlamak, değer vermek, kıymet bilmek noktasında gerçekleşir. Öyle ki; sahip olduğumuz her bir duygunun manasını, onu nasıl yaşadığımızı ve hayatımızda ki yerini kavramalıyız. Bu bilinç bize iyice yerleşmeli, ancak bu şekilde yönümüzü tayin edebilir ve yolumuzu seçebiliriz. Seçilen yollar hayatımızda ki kayıpların ve kazanımların belirlenmesinde çok büyük etkiye sahiptir. Çünkü hep bahsettiğim gibi kayıplarımızdan dersler çıkartarak ve kazanımlarımızı arttırarak rahatlığa, huzura ve mutlak mutluluğa erişebiliriz.  

Bolluk ve bereket bir enerjidir. Biz bolluk ve bereketi çekecek enerjiyi üretirsek bolluk ve bereket bize gelmeye başlar. Peki; “bu enerjinin kaynağı nedir?” dersek… Elbette cevabımız “kayıtsız şartsız kişinin kendisidir” olacaktır. Neye nasıl bakarsak, neyi nasıl yaşar ve yaşatırsak o gerçeklik gün gelir bir yerlerde, bir şekilde bizi bulur ve karşımıza dikili verilir. Karşımıza çıkan şeyin karanlık mı aydınlık mı olacağını yine biz belirleriz. Yani yaptıklarımız, yaşadıklarımız, yaşattıklarımız belirler, kısacı “biz” belirleriz.

Kıssadan hisse diyelim ve bir yıllar öncesinden tanıdığım bir kişi ile yaşadığım bir olayı paylaşayım sizinle. Onunla aramızda geçen diyalog şu şekilde olmuştu:

O: Pazardan alışveriş yapıyorum, sebze veya meyve alıyorum, bir bakıyorum 2 gün geçmeden hepsi bozulmuş ve çöpe atıyorum bunca para verip de aldığım her şeyi.  Bu bir değil iki değil hep böyle oluyor. Bu pazarcılarda bütün suç, hep kötü, çürük çarık ne varsa onları veriyorlar bana.

Ben: Sende oradan alma her hafta başka bir pazarcıdan al.

O:  Zaten hep aynı pazarcıdan almıyorum. Bunların hepsi böyle, hepsi bana kötülerini veriyor. İşte her aldığım meyve sebze iki günde çürüyor, hep aynı şey.

Ben: Birçok insan pazardan alışveriş yapıyor herkesin aldığı iki günde bozulsa kimse pazarlara bu kadar rağbet göstermez. Bana kalırsa başka bir sebep olmalı.

O: Ne sebebi olacakmış, insanlar kötü, bana da kötülük yapıyorlar bu kadar basit.

Bu son cümlenin ardından sustum.  Onu tanıyordum ve bu vakitten sonra ona söylenecek her hangi bir sözün hiçbir faydasının olmayacağını biliyordum. Çünkü o henüz kendi içsel karanlığının farkına varmamış ve bu karanlığı ona anlatsanız da asla kabul etmeyecek ve her daim kayıtsız şartsız karşısındakini suçlayacak birisiydi.

Oysa ona şunları söylemeyi isterdim. (Ben):Yaptığın alışverişin sana faydalı olmamasının sebebi, bolluk ve bereketin sana yaklaşmaması ya da yaklaşamaması. Çünkü senin negatif enerjin, kaybetme korkuların(en çok da para kaybetme, parasız kalma korkun) oldukça kazancının bolluğunu ve bereketini yaşayamazsın. Başkalarının aldığı bir kilo domates onların sofrasında sanki kilolarca alınmışçasına bereketli olurken senin aldığın beş kilo domates sana iki gün bile fayda sağlamıyor, çürüyüp gidiyor. Kazancının sana sağlaması gereken bolluk ve bereketi yaşayamıyorsun. Ancak burada ki durum maddi olan değil, maneviyatta eksik kaldığın için bolluk ve bereket eksikliği hayatının her noktasında bir şekilde kendini gösteriyor.

Zaman zaman hepimiz konuşuruz kişilerden örnekler veririz. Filancanın aylık geliri çok yükseksen yine ayın sonunu getiremiyor, sürekli olur olmaz bir yerlere para harcıyor, başından sıkıntı gitmiyor. Filanca da kazandığı azıcık parayla neler yapıyor, evini bile aldı… Nasıl oluyor bunlar, bir yerlerde bir karışıklık var sanki? Aslında her şey gün gibi ortada “Paylaşarak çoğalma, sevgiyle büyüme”.

Ruhunuzu arındırın, yaptığınız her şeyi sevgiyle yapın, işinize sevgiyle gidin, arkadaşlarınıza, ailenize, tüm insanlığa, evrene sevgiyle bakın, onlara içinizden geldiği için hediyeler alın (boyutu hiç mühim değil), çıkar duygusu gütmeyin, sınırsız gülümseyin… Yüreğiniz ne denli temizse ömrünüze bolluk da bereket de o denli temiz gelecektir.