”Adamın birine bir çiçek hediye edilir. Çiçeği hediye eden çiçeğin çok özel bir orkide olduğunu ve çok özel bir çiçek açtığını söyler. Hediyeyi alan teşekkür eder ve çiçeği evine götürür.

Çiçeği diğer çiçeklerin yanına koyar. Yıl boyu ara sıra çiçek açan bitkilere bakar, sonra da bu çiçeğe bakar ve bir değişiklik görmez. İçinden der ki “demek bu baharda açacak”, bahar gelir, diğer tüm çiçekler açar ama bu çiçek açmaz. Bugün der yarın der, bugün der yarın der…ama..çiçek bir türlü açmaz…adam hüzünlenir ve zamanla umudunu yitirir.

Seneye bahar yaklaştığında tekrar umutlanır, belki der bu sene açacak, ama yine hayal kırıklığı, diğer tüm çiçekler açılır ama bu çiçek açılmaz. Adam, çiçek için vitamin alır, toprağını değiştirir ve daha fazla güneş alması için yerini bile değiştirir…ama çiçek açmaz…aylarca her baktığında gözü bu çiçeğe kayar ama hiç bir işaret ve değişiklik göremez. Hem hüzünlenir hem umutsuzlaşır ve üçünce sene tekrar baharda çiçek açmayınca, artık bu çiçeğin açmadığını veya kısır olduğunu düşünür.

Bu yıllarca devam eder…

Yıllar sonra bir bahar sabahı adam çiçeklerini incelerken bir de bakar ki aaa bu “çiçek açmış”! gözlerine inanamaz, çok çok şaşırır…evet inanılmaz ama gerçek çiçek açmıştır…çiçekte çok güzel bir çiçektir…dayanamaz gözleri dolar…ben bu kadar süre sana inanmadım, senden umudumu kestim, hatta umut etmekten vazgeçtim ama sen açtın, açtın da niye şimdi açtın…

Bu sorunu cevabını bulmak için adam çiçeğin resimlerini çeker ve bir üniversitede çiçek uzmanına götürür… çiçek uzmanı resimleri inceler, kütüphanesinden bir kaç kitap indirir ve inceler, tekrar resimlere bakar ve gözlüğünü çıkartır, derin bir nefes alır ve der ki “ beyefendi bu çiçek, nadir bir orkide kaktüsüdür ve 6 senede bir çiçek verir.” Adam cevap verir “ciddimisiniz?” Herbalist cevap verir “evet efendim, 6 senede bir.” Adamın gözü düşer ve bir süre sessiz kalır. Sonra söz alır “..ben bu çiçekle çok uğraştım, bazen hüzünlendim, bazen umutsuzlandım, ama asla böyle bir şey olacağını bilemedim…nereden bilebilirdim ki…ben ona karşı ön yargılı davrandım…ama o yine çiçeğini açtı, zaten zamanında açtı…”

Herbalist der ki “özel bir çiçek olduğunu ben bile kitaplardan öğrendim…sizde kendinizi üzmeyin, böyle bir çiçeğe sahip olduğunuz için çok şanslısınız…” adam teşekkür eder ve eve döner. Çiçeğe bakar bir daha bakar..bakmaya doyamaz ve içinden der ki “geç açtın ama değdi”.””

Her gönülde bir çiçek vardır…

Her şey gönlünüzce olsun!
Sevgi ve ışıkla kalın!..
Nurgül AYABAKAN
nurgul.ayabakan@gmail.com

    5 Temmuz 2020 önemli bir tarih. Çünkü hem ay tutulmasını hem de dolunayı bir arada yaşayacağız. Çoğu insan ayın belirli döngülerinde ritüeller yaparlar. Aslında bu ritüeller dileklerin gerçekleşmesi için bir çeşit dua çalışmasıdır.

Dilekler, istekler, beklentiler, ritüeller…

Tüm bunlar söz konuyken esas olan şu ki; olmasını istediklerimizin gerçekleşmesi için ben ne yapıyorum ve neyi ne kadar hak ediyorum? İş yine her zaman olduğu gibi kendini bilmeye, kendini tanımaya gidiyor.

Ritüeller söz konusu olsun olmasın hayatımızın neredeyse her anında kendimiz için bir şeyler isteriz, dileriz, dua ederiz. Yazımızda biz bu hissiyat grubuna “ışık yolu” diyelim. Bu ışık yolunun sonu her zaman istenilen gibi olmaz. Bir yerlerde bir şeyler olduğundan gerçekleşmezler. İşte mevzu burada başlıyor:  “Her bir insanın ışık yolu aslında diğer birçok insanın ışık yoluyla kesişmektedir, bunlar görüntülü bir yapıya sahiptir. Örneğin istediğimiz bir ayakkabı mağazada bir adet kalmış ve tek istediğimiz o gün o ayakkabıyı başka birisi almadan alabilmektir. Hatta bunun için yani mağazaya yetişebilmek için o kadar agresif davranmışızdır ki, yol boyu birkaç kişiyle çarpışmış, hatalı olmamıza rağmen onları azarlamışızdır.  Ne var ki mağazaya gittiğimizde bizden ancak birkaç dakika önce başka biri gelmiş o ayakkabıyı almıştır. Üzüntü, hayıflanma, hatta o kişiyi kıskanma hisleri oluşabilir. Bilmeyiz ki o ayakkabı aylardır hasta yatağından kalkamayan ama nihayetinde iyileşen bir kişiye sokağa çıkacağı ilk gün için verilen armağandır. Bu ayakkabıyı kim hak ediyor? İşte kişiler arası ışık yollarının örüntüsü böyle bir şey…”

Zengin ya da değil, eğitimli (diplomalı da diyebiliriz) ya da değil, iş sahibi ya da değil… Duaların gerçekleşmesi için bunlara ihtiyaç yok. Sadece yüreklerimizi temizlemeliyiz, ruhlarımızı arındıralım böylece ışık yollarımız dara düşmesin. Sadece kendimize değil diğer insanlara da değer verelim. Dualarımız sırf kendimize olmasın, herkes için en iyisini isteyelim. “Ben sadece kendime, çocuğuma dua edeceğim, şu anda senin için dua edemem” diyebilecek kadar karanlığa düşmüş olanlardan olmayalım

Nihayetinde insanın her şey bizim için, türlü darlıklar, türlü ferahlıklar yaşayabiliriz. Ama güzel yürekli insanlar biriktirelim ki ışık yolu örüntüsünden bizlere güzel paylar düşsün.
     Unutmayalım hiçbir karanlık düşünce karşılıksız, bedelsiz kalmaz, her bir kötü duygu gün gelir su yüzüne çıkar ve zehiri yine o kişiye doğru akar. Tabi ki hiçbir aydınlık düşünce de yerini bulmamazlık etmez.

Arındığımız kadar dualarımız, isteklerimiz, ritüellerimiz gerçek aydınlığa erişir…

Her şey gönlünüzce olsun!
Sevgi ve ışıkla kalın!..
Nurgül AYABAKAN
nurgul.ayabakan@gmail.com

 

 

 

 

Hayatımda eşsiz bir iz bırakan Angkor Wat Tapınağı seyahatimden ve o gezi yolunun sonuna geldiğimde yol üzerinde karşılaştığım güzellikten bahsedeceğim size. O güzelliği bir fotoğraf karesiyle ölümsüzleştirmesem olmazdı ve bu görüntüyü şimdi sizlerle paylaşıyorum.

 

Muhteşem seyahatti, hissettirdiği maneviyata doyamadım. Dost sohbetlerimde konuyu bu tapınağa getirmeden, onu anmadan geçemez olduğumu fark ediyorum şimdilerde.

 

Angkor Medeniyetinin izlerini taşıyan, bu mistik ve esrarengiz tapınaklar içerisinde en çok bilineni Angkor Wat’tır. Düşünsenize 12. yüz yılda inşa edilen bu tapınakta ne hikayeler gizlidir ve benim gibi niceleri ziyaret etmiştir. Öyle ki tapınağın her bir taşı sanki dile gelmişcesine o duyguları fısıldıyorlardı kulağıma. Eminim birçokları benim gibi hissetmişlerdir… Enerji çok yoğun ve güçlüydü, kendinizi teslim ettiğinizde sizi içine alıyordu…

 

Yoğun enerji selinden sonra tapınağın çıkışında karşılaştığım güzellik tabi ki resimde yer alan gülen gözlü çocuklardır. Tüm çocuklar böyle değil midir? Işıl ışıl bakan gözler, derin bir gülümseme…

Yoğun enerji selinden sonra tapınağın çıkışında karşılaştığım güzellik tabi ki resimde yer alan gülen gözlü çocuklardır. Tüm çocuklar böyle değil midir? Işıl ışıl bakan gözler, derin bir gülümseme…

Sıcacık bir yürektir çocuktur ve Çocuk Sevgisi insanın yüreğinin kirini pasını alıp götüren yerine aydınlıklar bırakan eşsiz bir sevgidir. Bir çocuğu sevmek için illa size ait olmasına da gerek yoktur. Anne olmayabilirsiniz, baba olmayabilirsiniz, bu onları sevmeye engel değildir ki. Ve o gün o çocuklara sarılmak onların sıcaklığını hissetmek öyle iyi geldi ki bana o anda daha fazla hiçbir şeye ihtiyacım yoktu…Her şey tamdı, eksiksizdi, kusursuzdu.

Dünyanın en güzel emanetleridir çocuklar, saflığı, aydınlığı, ışığı onlarda yaşarız. Ne zaman içimiz kararsa bir çocuk yüzü getirelim aklımıza ya da bir çocuğu alalım kollarımıza nasıl iyileştiğinize karanlıktan kurtulduğunuza mucizevi şekilde sahip olacaksınız. Bunun içindir ki dünyanın en büyük mucizesi ÇOCUKLARDIR…

 

 

 

Ne isek oyuz, nereye kadar oynayabiliriz, nereye kadar BENden başkası olabiliriz?

Zaman çok kısa ve hızla akıp gidiyor…

Kimseyi, ama en çok da kendimizi kandırmayalım… Koyalım maskeleri bir tarafa, hatta yakalım yok edelim hiç olmamışçasına sonra sınırsızca kendimize dönelim. Yüzleşelim BENimizle.

Kötü isek yanlış isek değişelim, yenileyelim kendimizi. Özdeki sevgiye, güzelliğe ulaşalım.”

…Bir yerlerde birileri bir şeylere çok kızmış ve bu kızgınlığa sebep olarak birlerini suçlamışlar. Suç, suçlamak, suçlu suçlanan…

Asıl olan nedir? Hep bir şeyler yaşanır, olaylar olur biter. Nihayetinde eğer olumsuzluksa sonuç mutlaka başkasıdır buna neden olan. Ya biz?

Oysa esas; kendimizi dinlemeyi bilmekten geçer. “BEN” insanım tıpkı diğerleri gibi ve benimde hatalarımın olması en doğal olandır. Bir şeylerde ben de suçlu, yanlış olan taraf olabilirim. Her zaman uzaklarda aramayalım eksiği. Önce dönüp bakalım kendimize, eleştirelim kıyasıya “BEN” sonra etrafımızdakilere yönelelim. Kendimize soralım keskin soruları. Neden, niçin, nasıl, ne kadar, ne zaman…? Alalım cevapları, bakalım neler olduğuna.

Dürüstçe, en dobra şekliyle kendimizi açalım gerçekliğe. Eğer ki, hatasız eksiksizsek, hatalıya kafa tutabiliriz. Tabii ki bunu yakarak, yıkarak, ezerek, yok ederek yapamayız.

Böylesi tavırlara asla hakkımız yoktur. Işıkla, sevgiyle söylemeliyiz gerçekleri, bunu yapamazsak eğer ne farkımız kalır hatalıdan, yanlış olandan.

Asla dikte etmemeliyiz, zorlamamalıyız, zarifçe, en yumuşak yaklaşmalıyız yanlışı olana. Öyle bir yöntemimiz olmalı ki; kötüyü dahi incitmeden ona hatalarını görmesine yardım etmeliyiz. Ancak o zaman gerçekten iyi bir şeyler yapmış oluruz.

Tüm bu anlattıklarım durumun bir boyutu. Şöyle ki: “İlk adım kendimize bakmayı öğrendik, kendimizi eleştirdik. Hatalıysak bununla yüzleştik. Eğer hata karşı taraftaysa ona en güzel şekilde hatalarıyla nasıl yüzleşebileceğini gösterdik.

Diyelim ki bunların hepsi oldu. Peki ya şunu sorduk mu hiç kendimize “Neden bunları yaşıyorum? Neden kötü bir durumla ya da kötü bir insanla karşılaştım?”

İşte ikinci boyutta burada başlıyor. Yaşadıklarımızdan gerçekten neler öğreniyoruz, dersler çıkarabiliyor muyuz.? Öğrenilenleri ve edinilen dersleri hayatımızın ne denli uygulayabiliyoruz. Asıl hikaye burada başlıyor. Aldığımız her bir nefesin ardında mutlaka bir kazanım olmalı boşa alınmış hiç bir nefes olmamalı.

Hayatımızı “vahlarla, tühlerle, eyvahlarla” geçirmek bizi yokluğa, boşluğa sürükler. Oysa yaşanmışlıklara bu söylemlerle tepki vermek yerine, yaşanmışlıkların bize neler öğretmeye çalıştığına kulak vermeliyiz.

Gerçek şu ki; “BEN”‘i oluşturan her şey iyisiyle kötüsüyle, doğrusuyla yanlışıyla yaşanmışlıklardan geçer… Yaşadıklarımızla büyürüz, olgunlaşırız ve varlığımızın anlamına cevap buluruz.

Şükürler olsun ki yaşadıklarımızı, hayatı anlamlandıran biliyoruz. Haklarımızı savunabiliyoruz. Gücümüzün yettiğine kadar erişebiliyor, gücümüzün yetmediği yerlerde de tevekküle sığınıp teslim olabiliyoruz. Sesimiz var!

O ses ki yere göğe varlığını duyuracak kadar güçlüdür… Ya ona sahip olmayanlar, başlarını önüne eğip sadece tevekkül ederler, anlatmazlar, savunamazlar kendilerini… Bize emanet canlılardan bahsediyorum, bizler onlara ses olmalı, teslimiyetlerine ortak olmalıyız.

İki boyutta anlattım hislerimi, yine söylemediklerimi söylemeyi sizlere bırakıyorum. Biliyorum ki sizin söyleyecekleriniz benim satır aralarına gizlediğim söylemlerle bütünleşecektir…

Sesiniz gür, derinden, teslimiyetiniz yürekten olsun!